Middelmatig tussendoortje

Marc Guggenheim (Long Island, 1970) is een voormalig advocaat die de laatste jaren voornamelijk actief is in de film- en televisiewereld. Als producent en/of scenarist werkte hij onder andere mee aan series als ‘The Practice’, ‘Law & Order’, ‘CSI:Miami’ en ‘In Justice’. Verder leverde hij een bijdrage aan Marvel stripverhalen als ’X-men’ en ‘The Amazing Spider-man’ en was hij scriptschrijver voor het videospel ‘X-men Origins: Wolverine’. Met Dekkingsvuur maakt hij nu zijn debuut als thrillerauteur.

In Dekkingsvuur  maken we kennis met Alex Garnett, een jonge ambitieuze advocaat die aan de slag kan bij de CIA. Tijdens een ogenschijnlijk eenvoudige echtscheidingsprocedure wordt hij er door de advocate van de tegenpartij op gewezen dat de bankafschriften van zijn cliënt een aantal wel heel vreemde transacties vertonen en ontstaat bij Garnett een vermoeden van corruptie. Wanneer enige tijd later zowel zijn cliënt als de advocate in verdachte omstandigheden om het leven komt, besluit Garnett samen met Gerald Jankovick - een bevriend hacker binnen de CIA - op onderzoek uit te gaan. Langzaam maar zeker komen ze op het spoor van een geheime samenzwering die er middels destabilisatie op uit lijkt te zijn een nieuwe oorlog te ontketenen. Dat de samenzweerders  voor niets terugdeinzen is duidelijk, en met gevaar voor eigen leven gaan Garnett en Jonkovick de strijd tegen de klok aan …

Held gaat strijd aan tegen het kwaad … Ondanks dit niet meteen meest originele uitgangspunt gaat Dekkingsvuur  veelbelovend van start met een proloog waarin de ervaring van Guggenheim als scenarist onmiddellijk duidelijk wordt. Op beeldende wijze schetst hij een explosieve militaire interventie in Iran en plaatst zo de lezer als het ware midden in de actie. Heel knap, ware het niet dat dit niveau niet consequent wordt volgehouden en de lezer bij momenten alle voeling met het verhaal dreigt te verliezen.

Het is niet dat het verhaal over geen enkel potentieel beschikt, maar de uitwerking is te mager. Op heel lineaire wijze wordt er naar een ontknoping toegewerkt, waarbij er geen enkel risico wordt genomen. De verhaallijnen blijven vlak en voorspelbaar, de personages oppervlakkig en ongeloofwaardig. Samenhang tussen de gebeurtenissen in Iran en de belevenissen van Alex in de Verenigde staten is ver te zoeken, waardoor beide soms los van elkaar lijken te staan. Het feit dat je als lezer onmiddellijk weet welke rol de verschillende personages in het verhaal spelen, maakt enig denkwerk overbodig en het is dan ook enkel afwachten hoe en wanneer Alex de waarheid zal achterhalen.

De beloofde ‘hersens van een rechtbankdrama en de paranoia van een samenzweringsfilm’ blijven grotendeels achterwege en blijken niet meer te zijn dan een kader waarrond het verhaal is opgebouwd. Wat rest is een doorsnee thriller waarbij voornamelijk de actiescènes garant staan voor enig leesplezier. Een cliffhanger op het einde maakt de weg vrij voor een eventueel vervolg, al is het de vraag of de lezer daar echt op zit te wachten. Een middelmatig tussendoortje, niets meer, niets minder.