Subtiliteit en een ingetogen 'kleine' manier van schrijven resulteren in een grootse literaire thriller.

Familiedrama's ... Ze komen jammer genoeg vaker voor dan we denken en veroorzaken bijna keer op keer gevoelens van ongeloof en verbijstering. Alsof niemand het ooit echt heeft zijn aankomen. Wat heeft er zich in godsnaam afgespeeld binnen een schijnbaar gelukkig gezin dat het moest eindigen in een dergelijke dramatische ontknoping ? Vragen die Corine Hartman zich na het lezen van een krantenartikel ook moet gesteld hebben en resulteren in haar nieuwste literaire thriller 'Een vlaag van waanzin'.

Vergeet Jessica Haider, maak kennis met Anthonie en Romée. Hij succesvol als directeur van een reclamebureau, zij even succesvol als yogalerares. Samen trotse ouders van Thijmen en de tweeling Chloë en Ciara, hond Guus maakt het geluk compleet. Althans zo lijkt het. Met het bedrijf van Anthonie gaat het eigenlijk niet zo goed en Romée worstelt met het verleden, daarbij niet echt geholpen door een recente klasreünie. De afstand groeit, de twijfel neemt toe.

'We houden een illusie in stand, Ton', zegt ze. Ze kijkt naar me. Vergoelijkend. Verontschuldigend zelfs, misschien. 'Jij net zo goed als ik.'

Wantrouwen neemt de bovenhand bij Anthonie, de nood aan ruimte groeit bij Romée. Wanneer ze dat aan hem vertelt, slaan de stoppen door en vermoordt Anthonie zijn vrouw ...

Ze zijn te bewonderen die auteurs die een goed lopende serie vroegtijdig beëindigen om vervolgens met iets helemaal anders op de proppen te komen. Niet blijven teren op een vertrouwde succesformule, maar vol gaan voor een nieuwe uitdaging met de daaraan gekoppelde risico's. En dat is wat Corine Hartman nu doet: een nieuw soort van vertellen, meteen ook bij een nieuwe uitgeverij.

Fans van Jessica Haider zullen even moeten slikken. Weg zijn de explosieve actie en expliciet beschreven gruwelijkheid, subtiliteit en een ingetogen 'kleine' manier van schrijven doen hun intrede en maken van 'Een vlaag van waanzin' een boek die je als lezer moeilijk naast je neer kan leggen. Hartman transformeert de lezer in een soort van stille voyeur, een getuige die beetje bij beetje de barsten in een ogenschijnlijk gelukkig gezin begint te zien, maar niet de mogelijkheid krijgt om in te grijpen, hoe graag die dat ook zou willen. Van de eerste woorden, de eerste klap tot de uiteindelijk gruwelijke ontknoping, met alle mogelijke emoties er tussenin verwerkt. Er is geen enkele weg terug.

De psychologische uitwerking van de diverse personages is haarfijn gedoseerd om de aandacht van de lezer te blijven prikkelen, de onderhuidse spanning wordt langzamerhand opgebouwd. Dat de lezer eigenlijk van in het begin weet hoe dit verhaal zal eindigen doet er hier echt niet toe, alles draait om hoe het zo ver is kunnen komen. Uiteindelijk ook die vragen die men zich stelt als er maar weer eens een familiedrama in de media opduikt. Dat Hartman er in geslaagd is hier een meer dan realistische invulling aan te geven mag duidelijk zijn. 'Een vlaag van waanzin' laat niet los, ook al is de laatste pagina al lang dichtgeslagen. Aanrader !