Klein van opzet, groots qua uitwerking en thematiek.

Ruim twee jaar was het wachten op de nieuwe thriller van Ilse Ruijters. Twee jaar die in de beleving van menig thrillerfan nog veel langer aanvoelden. Ruijters had met haar debuut De onderkant van sneeuw dan ook dusdanig veel indruk gemaakt. Naast talloze lovende reacties won ze met het boek de Hebban Thriller Debuutprijs 2015, een terechte bekroning die echter ook een keerzijde had. De lat voor het volgende boek kwam hoog te liggen, misschien wel te hoog.

Het schrijven werd een ware worsteling. 37 versies van het manuscript en vijf werktitels later - lees zeker eens het interview van Soraya Vink met Ilse op Hebban - ligt de opvolger eindelijk in de winkel. Een meer dan waardige opvolger waarbij Ilse Ruijters het geduld van haar lezer ruimschoots beloont en meteen bewijst dat het absoluut geen kwaad kan om als auteur de nodige tijd voor je manuscript te nemen. Zeker niet als dit resulteert in een dusdanig beklijvende thriller als Later als ik dood ben. Een thriller die, ook al is de laatste pagina al lang omgeslagen, nog dagenlang blijft nazinderen. Volledig de verdienste van de auteur zelf.

Net als bij haar debuut is Later als ik dood ben klein van opzet, maar groots qua uitwerking en thematiek. We maken kennis met Elin, een vrouw die het voor elkaar lijkt te hebben tot ze op een dag beseft dat haar leven een groot kluwen van leugens is. Niets is wat het lijkt te zijn en antwoorden hoopt ze te vinden middels een tewerkstelling binnen een tbs-kliniek, waar ze gaat werken als sociotherapeut. De start van een adembenemend verhaal waarbij de mens en zijn zoektocht naar identiteit en de verschillen tussen goed en kwaad en alle mogelijke gradaties daartussen centraal komen te staan. Een puur menselijke, sterk psychologische thriller die, ontdaan van alle bombast en schipperend tussen verleden, heden en toekomst, beetje bij beetje zijn geheimen prijsgeeft. Onderhuidse spanning troef, de lezer meenemend naar de diepste krochten van de ziel. Geen enkele weg terug. Mede door het gebruik van het ik-perspectief en de overtuigend realistische uitwerking van de personages maakt Ruijters de lezer een stilzwijgende getuige van een diepmenselijk drama. Een drama dat, zoals eerder gezegd, blijft nazinderen ook al is de laatste pagina al lang omgeslagen. Faut le faire...

Aanrader!

Of neen, correctie: zo nu en dan lees je een thriller die je meteen aan iedereen zou willen aanraden, gewoon omdat het zo juist voelt, omdat het boek het thrillergenre overstijgt en zo veel meer is dan het zoveelste spannende boek op een rij. Niet enkel aanraden, eerder tippen als verplicht te lezen. Later als ik dood ben van Ilse Ruijters is er zo eentje. LEZEN, NIET TWIJFELEN, MAAR DOEN!