Het ideale moment om waardig afscheid te nemen van Kay, Lucy, Benton en Marino ?

Is er nog een plaatsje voor Kay Scarpetta in het huidige thrillerlandschap ? 25 jaar geleden werd dit personage geïntroduceerd door Patricia Cornwell en recent verscheen met 'Scherp' het inmiddels 22ste (!) deel uit deze serie. Een serie die in de beginjaren enthousiast werd onthaald, maar na verloop van tijd meer en meer kritiek te verduren kreeg. Of het tij met 'Scherp' zal keren valt te betwijfelen.

Niet dat 'Scherp' een slecht boek is. Het is één van de betere delen die de fans de laatste jaren te lezen kregen, maar ook nu blijft men in eerste instantie op zijn honger zitten. De eindeloze beschrijvingen en overbodige herhalingen, die in de meest recente boeken het geduld van de lezer op de proef stelden, zorgen er ook nu weer voor dat het verhaal tergend langzaam op gang komt. Deze keer verdwijnen ze echter vrij snel naar de achtergrond en ontspint er zich een boeiend doch middelmatig verhaal dat weliswaar zorgt voor het nodige leesplezier. En dan gebeurt het onwaarschijnlijke: in de laatste 80 pagina's komt de 'oude' Cornwell plots terug aan de oppervlakte en is het voor de fans van het eerste uur genieten geblazen. Dat Cornwell hiervoor terug moet grijpen naar gebeurtenissen die zich in het verre verleden afspeelden is misschien iets of wat ongeloofwaardig, maar het leesplezier is er niet minder om.

Nieuwe zieltjes zal Cornwell met dit boek niet meer winnen, daarvoor is de reeks te wisselvallig geworden. Bestaande fans hebben nu nog even deels kunnen genieten en misschien is dit wel het ideale moment om op een waardige manier afscheid te nemen van Kay, Lucy, Marino en Benton. Of Cornwell daar hetzelfde over denkt valt echter te betwijfelen ...