Storm in een glas water

Terwijl de klassieke stripreeks Storm op dit moment slechts een flauw briesje meer is, nemen scenarist Willem Ritstier en tekenaar Apri Kusbiantoro uit Lombok de kans om zelf hun Storm-doorslag op te zetten. Het eerste album in de reeks is echter maar een storm in een glas water.

Ritstier en zijn toenmalige vaste kompaan Minck Oosterveer waren goed op weg om de nieuwe makers van de reeks Storm te worden. Ze hadden samen aan de weg getimmerd met dagbladreeksen Zodiac en Nicky Saxx: realistisch getekende (nou ja, echte vrouwen hebben zelden zulke voorgevels) fantasyverhalen. Het stond in de sterren geschreven dat ze de door Don Lawrence opgezette fantasy- en SF-reeks Storm zouden overnemen. Toen Oosterveer verongelukte, bleef het Storm-avontuur tot één album beperkt. Sindsdien is de reeks er niet op verbeterd.

Ritstier bleef in de stripwereld actief. Als scenarist, maar ook nam hij zelf de tekenpen ter hand voor het sterke en ontroerende, autobiografische Wills kracht, over de ziekte van zijn vrouw. Storm laat hem echter niet los en hij zette met Kusbiantoro (die enige ervaring heeft met Amerikaanse comics én een grote Storm-fan is) de reeks Saul op. Saul is een avonturier die schaamteloos hetzelfde uiterlijk als Storm kreeg: brede borstkas, ruige baard, zelfs de eeuwige haarband. Hij heeft – vals beschuldigd van iets – zijn geboortestreek moeten verlaten en belandt bij een dwergenvolk dat hem tot hun koning bombardeert en opzet tegen hun vijanden, de reuzen. Saul krijgt daarbij een bijzondere mantel aangemeten die hem verwoestende krachten geeft, maar de dwergen hebben een verborgen agenda…

Saul/Storm komt in dit eerste album een beetje willoos over, als een speelbal. Voor een beoordeling van dit personage is het nog wat vroeg, maar het lijkt een typische avonturenheld: een kleerkast die avonturen op zijn weg vindt en er het beste van maakt. Interessanter is wat de auteurs voorzien hebben als stand-in van Storms metgezel Roodhaar. Hier is dat een premiejaagster, Lea, die de gevluchte Saul achternazit om hem gevangen te nemen. Dat zou nog tot boeiende spanningen kunnen leiden tussen de personages, die gedoemd zijn elkaar bij te staan. Ook af te wachten. Al is nu reeds duidelijk: Lea is, net als Roodhaar, pittig en natuurlijk rondborstig. Nog verder trouw aan de clichés van het genre duiken er nog meer schaars geklede (ook ‘slechte’) dames op (al speelt een deel van het verhaal in de sneeuw), wrede reuzen met een spraakprobleem (wat een onzin dat een volk onder elkaar praten als indianen alsof hebben niet normale taal, jij begrijpen?), fantastische beesten, lege, epische landschappen, magische deus ex machina’s enzovoort.

Ook de plot rammelt: waarom bijvoorbeeld wordt de verbannen Saul door een mysterieuze wervelwind van de ene naar de andere desolate plek gevoerd? Het hele verhaal had zich ook in de eerste locatie kunnen afspelen. En zo zijn er nog meer ongeloofwaardigheden. Een verhaal mag onwaarschijnlijk zijn, maar nooit ongeloofwaardig. Als nu de tekeningen van Kusbiantoro nog feilloos waren geweest, maar ofwel kan hij het (nog) niet, ofwel heeft hij er zich wat haastig vanaf gemaakt. Vooral met gezichtsuitdrukkingen lijkt hij het moeilijk te hebben. Een Don Lawrence is hij niet bepaald.

Nice try dus, maar verder dan een opsomming van clichés, een ongeloofwaardig verhaal en wisselvallige tekeningen komt Saul 1 niet. Saul doet ons niet van ons paard vallen en laat de kans liggen de plaats van het slabakkende Storm in te nemen.