Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Hebban recensie

IJle sprookjes bieden troost bij verlies

Koen Driessens 23 november 2016 Hebban Recensent

Veel ergers dan kinderen een ongelijke strijd met een meedogenloze ziekte zien aangaan is er niet. Zieke én nabestaanden kunnen alle troost gebruiken die er geboden wordt. Geschreven voor een zieke leerlinge van hem biedt Marijn Backers raamvertelling Toen de vogels kwamen ook ondersteuning aan wie in een gelijkaardige situatie terechtkomt of er begrip voor wil opbrengen, of zich gewoon wil verwarmen aan een ingetogen, dromerig, licht boekje over loslaten en aanvaarden.  

Sanne is altijd moe en wil overal in een holletje wegkruipen om te slapen. Ze gaat niet meer naar school en dokters zeggen haar dat ze niet meer beter wordt. Op een dag krijgt ze een sprookjesboek toegezonden; daaruit leest ze en wordt ze voorgelezen. Door haar moeder, maar ook door het heksenmeisje Fee uit het boek, dat op haar veertiende ontdekt dat ze anders is en Sanne gaat helpen.  

Ze lezen over een huilende prinses die haar verdroogde land redt: de onderliggende boodschap is duidelijk (huilen mag, doet zelfs goed). Over de rivaliteit tussen twee boeren, die hun kinderen door hun ruzie zien verdwijnen, over een vogeltje dat niet wil leren vliegen omdat het wegvliegen ziet als iets wat het wegneemt van zijn moeder, over een vader en jongen die door een betoverde munt letterlijk levensbedreigend in elkaar groeien tot ze elkaar in een dramatische worsteling loslaten, over maankinderen die verdwijnen en nooit terugkeren, maar glanzend in de nacht naar ons blijven kijken, over nog een prinses die door de dood gehaald wordt op haar veertiende, omdat ze ‘een taak krijgt in de wereld, groter dan de taak van een koningin’. De in elkaar overvloeiende ‘verhalen’, vaak zonder pointes, gaan over kinderen die ‘naar de overkant’ van een zee gaan en een zwaluw die een reis maakt naar ‘het land van de nacht’ om er wortelhout te zoek voor een fluit die Sanne moet redden. De houtsnijder komt echter te laat, maar leert de vogels die het holletjesmeisje bewaken zijn wijsje.  

Alle vertelsels hebben in min of meerdere mate een afscheid in zich, dat een nieuw begin van een volgend verhaal inhoudt. Het boek drukt voelbaar uit dat het leven meer is dan iets dat je kunt verliezen. Elk leven is gewonnen en laat meer achter dan dat het verliest. Dat proberen de ‘verhalen’ van dit boek, gevat in het kader van het holletjesmeisje, mee te geven. Ze zijn nauwelijks los van elkaar te lezen, en eigenlijk ook niet in een andere volgorde dan ze gebracht worden, omdat ze samen voorbereiden naar het slot waarin Sanne als een jong vogeltje met de andere vogels ‘wegvliegt’. Geen sprookjesboek in klassieke zin dus, maar een sprookjesachtig klassiek verhaal over verlies, verdriet en verdergaan.  

De mooie bedoelingen van het boek vergen van de lezer een open geest en openheid voor emoties die zachtjes en luchtig de oppervlakte van ernstige en duistere dingen lijken te raken zonder er diep in te duiken. Alsof de auteur die wil vermijden en enkel proeven van gevoelens wil geven, van de hak op de tak springend, zonder expliciet te willen zijn of uitgebreid op de personages te willen ingaan, alsof elke lezer zelf maar moet aanvullen en invullen wat hij ervan meeneemt. Het komt de flow en de eenheid van het wispelturige boek niet altijd ten goede, maar de poëtische computertekeningen van Caren Impens maken wat dat betreft wel wat goed.  

De beeldspraak van de auteur is misschien niet die van elke lezer en de ijle sprookjes in het boek zijn niet altijd goed te volgen, maar de achterliggende gevoelens worden wel overgebracht en bouwen een warm nest van troost en aanvaarding.    

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Koen Driessens