Tweede levens in het Canadese woud.

Mogelijkerwijs kent u het Bijbelverhaal waarbij de Heer het volk van Israël bij hun doortocht door de woestijn Sinaï gedurende veertig jaar, voedt met manna en met kwartels, die toen het avond was, kwamen aangevlogen en over heel het kamp neervielen.
De hierbij behorende beelden moeten van een apocalyptische bekoring zijn geweest.
Deze imponerende atmosfeer drong zich aan me op bij het tot bijna halverwege aangekomen zijn in de monumentale roman ‘Het regende vogels’.
De queeste van een dan nog anonieme fotografe die later de aanlokkelijke naam Ange-Aimée krijgt toebedeeld, maakt ons dan door haar ontmoeting met een oude dame deelgenoot van de geschiedenis van de immense vuurzee Matheson Fire bij Ontario, begin twintigste eeuw.
De fotografe heeft zich ten doel gesteld overlevenden van de grote branden te portretteren,
waartoe zij een schier ondoordringbaar woud betreedt.
Ze ontmoet natuurminnaar Charlie en avonturier Tom die, de maatschappij ontvlucht, hun
leven en de tijd naar eigen goeddunken invullen.
Hun kortgeleden overleden metgezel leefde op gelijke wijze, die bij leven, zijn weergave van
de grote branden in schilderijen vereeuwigde.
Het foerageren om te kunnen overleven in deze nederzetting in het bos wordt verzorgd door Steve en Bruno, die contacten onderhouden met de gewone wereld.
Laatstgenoemde brengt bij een ravitaillering een tante mee, die zestig jaar in een gesticht heeft vertoefd. Na haar bekommernissen volgt hier te midden van de vrijgevochten mannen voor haar een echt leven.

Lezer van deze recensie, ontvlucht met Ange-Aimée de hedendaagse samenleving en laat u meenemen naar het binnenste van het Canadese woud.
Fotografisch als jadekleurig beschreven ongerepte natuur vermengd zich met een welhaast utopische gemeenschap.