Een traag ontwikkelende puzzel

Stel je voor dat je wakker wordt op een onbekende locatie, om onbekende redenen zonder je ook maar iets van je verleden te herinneren. Alsof dat nog niet erg genoeg is, blijken er ook nog eens mensen te zijn die met kwade bedoelingen achter je aan zitten omdat je een afstammeling zou zijn van een moordenares. Met de thriller Bloedverwant schetst Tosca Lee de ontluisterende ‘realiteit’ van het verwarrende leven van Emily Porter.

Op een miniscuul eilandje in de noordelijke bossen van Maine, de ‘dorito’, hoopt Emily Porter een nieuw leven te beginnen. Ze heeft een ingreep ondergaan die haar herinneringen hebben verwijderd. De rest van de wereld waant haar dood. Al gauw komt ze er achter dat de ingreep niet zonder goede reden is geweest. Verschrikt door het verleden dat haar achtervolgt, ontvlucht ze Maine. Ondanks haar eigen advies niet te gaan graven in haar verleden (“Een soort ‘niet-reanimeren’ –verklaring voor mijn geheugen”) gaat ze toch op zoek naar antwoorden. Waarom heeft ze haar herinneringen laten wissen? Probeerde ze er mensen mee te beschermen? Zo ja, wie dan?

Tijdens deze zoektocht moet ze meer dan eens een risico nemen door gebruik te maken van de diensten van mensen die ze mogelijk niet kan vertrouwen. Kan ze Luka, de onschuldig en vriendelijk ogende supermarktmedewerker, vertrouwen? Moet ze Rolan, de uit het niets verschijnde redder, geloven? Om te begrijpen waarom ze wordt opgejaagd moet ze zichzelf herontdekken. Gaandeweg komt ze meer te weten over haar eigen verleden en haar ‘eigenschappen’. Zo leert ze de waarheid kennen over haar identiteit en welke gevaren daar mee gepaard gaan. Haar afstamming van Elizabeth Bathory, de zestiende/zeventiende-eeuwse Hongaarse Gravin én seriemoordenares, brengt de nodige moeilijkheden met zich mee.

Er lijkt een historisch machtsspelletje te worden gespeeld waarin Emily een centrale rol inneemt. Maar wat heeft zij wat ‘ze’ zo graag in handen willen krijgen en waarom? De Bloedverwant draait om een al eeuwen durende geheime strijd tussen de afstammelingen van Elizabeth Bathory en een geheim genootschap dat deze afstammelingen wil uitmoorden.

Deze ‘historische thriller’ verenigd het verleden en heden in een mysterieuze zoektocht met de nodige spanningen. Het ‘bloederige’ historische verhaal van Elizabeth Bathory wordt vernuftig verwerkt in een spannend bovennatuurlijk verhaal. Knap hoe een dergelijk verleden kan worden ingepast in een fantasierijke thriller, die duidelijke wrok en machtsstrubbelingen met zich meebrengt in het fictieve heden.

Doordat de hoofdpersoon net zo blanco aan het verhaal begint als de lezer, wordt je in feite aan de hand meegenomen door het verhaal. De vragen die ‘het onbekende’ bij de hoofdpersoon oproept, roept het ook bij de lezer op. Het levert ook direct empathie op, althans bij mij, voor de hoofdpersoon. Je kan je immers verplaatsen in haar onwetendheid. Daarbij leer je samen met haar de verschillende personages kennen. Emily maakt opnieuw kennis met alle mensen die ze voorheen beschouwde als vriend dan wel vijand. Ook dit proces onderga je als lezer samen met de hoofdpersoon.

De in het begin onbeduidend ogende beschrijvingen van details; zoals het goede geheugen van Emily, het accent van Luka, het natte haar van Emily na een nachtje ‘slaapwandelen’, de aandacht die Emily weet te trekken van onbekenden, de tekening van de Duitse Herder enz. blijken bij het vorderen van het boek allemaal aanwijzingen te zijn geweest voor het verleden van Emily. Als het ware ondergaat de lezer zo een zelfde zoektocht als Emily.

Al met al ontwikkelt het verhaal zich gestaag, maar langzaam. Het is net alsof Tosca Lee ons stukje bij beetje kennis wil laten maken met de ware aard van het mysterie. Zoals ze in het Engels zeggen: “To get our feet wet.” Er lijkt namelijk veel uitleg, aan Emily en de lezer, vooraf te gaan aan de daadwerkelijke kern. Er zijn veel feitjes nodig voordat je kunt begrijpen waar het wezenlijk om gaat. Ik kon me op een bepaalt moment wel vinden in het gevoel van verwarring van Emily: “Pff, ik heb echt een stamboom nodig”. Er dreigt een ‘information overload’.

Maar dan plots, wanneer al meer dan de helft van het boek is gelezen, gaat het verhaal in sneltreinvaart. De spanning neemt toe en je kan niet wachten hoe het mysterie zich ontvouwd. De puzzels worden moeilijker en soms ontbreekt het mij aan ruimtelijk inzicht om van tekst me datgene wat Emily ziet te visualiseren. Wat dat betreft zouden wat kleine aantekeningen, ‘a la Dan Brown’, niet misstaan. Een echte ontknoping volgt niet. Als lezer kan je enige berusting vinden in het feit dat je wel aangekomen bent op het punt dat Emily weet waar ze het allemaal voor gedaan heeft. Daarentegen blijf je zitten met een niet uitgevochten strijd en vraag je je af hoe dit verder zal gaan. In verhouding hadden er meer pagina’s gewijd mogen worden aan het einde, maar deze zullen vast in het tweede deel verwerkt zijn. Ik kijk er naar uit!