Heden en verleden

De blauwe kamer is een boek met een verhaallijn in het verleden en één in het heden, op het einde van het boek komen deze samen. Dit maakt dat je vooral in het begin even moet schakelen waar je zit in het verhaal, echter dit gaat vrij snel. Het verhaal pakte mij vanaf de eerste pagina. Op het moment dat ik las dat de hoofdpersoon, Tony, in de rechtbank zit en ondervraagd wordt over een gebeurtenis (dat het een moord betrof wordt ook later pas duidelijk) was bij mij de nieuwsgierigheid gewekt en wilde ik weten waarom hij daar zat en wie er vermoord was. Al lezende vorm je je een beeld over de ware toedracht, je krijgt steeds meer informatie over het gebeurde en daardoor blijf je nieuwsgierig naar het einde, ook al is het einde dan niet echt heel verrassend.
 
Het boek is makkelijk te lezen, er worden veel korte zinnen gebruikt en het taalgebruik is niet te moeilijk.

Dit boek dateert van 1964 en verklaard voor mij ook de "vrome" liefdesscenes in het verhaal. Deze zijn beeldend geschreven maar worden nergens passioneel. Ook de andere relaties van de hoofdpersoon, bijvoorbeeld met zijn vrouw, worden niet uitgediept. Dit maakt dat je je niet geheel kan inleven in de personages, wat ik persoonlijk altijd prettig vindt bij het lezen van een boek. Het boek had wat mij betreft het dubbele aantal pagina's mogen zijn zodat de personages en gebeurtenissen wat uitgebreider omschreven hadden kunnen worden. 

Al met al is het een prima boek om te lezen, vooral door de makkelijke schrijfstijl en het verhaal welke goed in elkaar steekt. Ik vind het een aanrader!