“When do we start feeling like the world belongs to us?”

In 2017 heb ik dit boek voor het eerst gelezen en ik weet nog dat ik er niet heel erg van onder de indruk was. Maar omdat heel veel mensen door dit boek geraakt worden, besloot ik het nog een kans te geven. Ik denk dat ik het boek leuker vind dan de eerste keer dat ik het las. Toch blijf ik gemende gevoelens houden bij dit boek. En ik weet niet precies waar dat aan ligt.

Ik denk ook dat dit een boek is dat je vaker moet lezen om goed door te hebben wat er allemaal gezegd word. Veel elementen in dit boek hebben een diepere betekenis. Aan de ene kant vind ik dit wel iets hebben, maar andere kant kreeg ik hierdoor het gevoel dat ik constant moest opletten, omdat ik anders iets zou missen. Wat niet echt fijn leest. Er gebeurt voor mijn gevoel ook helemaal niet zoveel in dit boek. Maar toch voelt het wel zo vanwege de diepe gesprekken. Ari en Dante praten over zoveel verschillende onderwerpen en trekken alles in twijfel, stellen zichzelf vragen. Ze zijn haast aan het filosoferen, wat wel past bij hun namen. Maar hierdoor leest het ook niet heel vlot. Ze voelen hierdoor ook niet aan als 15e jarige, ze voelen veel ouder.

Misschien is dat ook wel een beetje de reden dat dit niet een van mijn favoriete boeken is. Dat je te veel moet nadenken tijdens het lezen. Ik denk zelf ook heel veel na en Ari doet dat ook, waardoor het best wel vermoeiend kan zijn om dit boek te lezen. Ook bestaat veelal uit dialogen.

Ik voel me ook eigenlijk meer verbonden met Dante als personage dan met Ari, terwijl hij het hoofdpersonage is. Ari is een ontzettend gecompliceerd personage. Hij voelt zo veel tegelijkertijd of na elkaar. Wat hem niet altijd even leuk maakt. De emoties zijn wel weer goed geschreven. Ze voelen persoonlijk. Ze voelen herkenbaar en tegelijkertijd ook afstandelijk.

De schrijfstijl is interessant. Het is heel eigen, waardoor het moeilijk is om het te beschrijven. Ik denk dat dit een schrijfstijl is waar je van moet houden. En ik ben er eigenlijk nog niet helemaal uit bij welke ik hoor.

De onderwerpen, die in het boek besproken worden spraken me wel aan. Het gevoel van eenzaamheid, van je een outsider voelen in je eigen familie, je eigen cultuur. Het zoeken naar jezelf en naar je plek in deze wereld. Het is iets wat we allemaal mee maken in een zekere mate. En wat we allemaal op een eigen manier mee maakt. Het is herkenbaar. Ik vind het interessant om te lezen hoe iedereen daar anders mee omgaat.

Ik vond mooi hoe familie in dit boek verwerkt is. Ik hou er ook heel erg van om over families in boeken te lezen. Dit boek bevat 2 mooie families. De vriendschap tussen Ari en Dante vond ik ook mooi om over te lezen. Hoe simpel hun vriendschap eigenlijk begonnen is, en hoe dichter ze naar elkaar toe zijn gegroeid. Ze begrijpen elkaar en vullen elkaar aan.

Het einde vond ik daarom ook prachtig. Het is het einde wat je met dit boek wilt. Ik denk wel dat dit een boek is, die je zelf moet lezen om er echt een mening over te vormen, meer dan bij andere boeken.