Te lang

Een nieuw boek van Stephenie Meyer, Chemicus. Haar eerst niet fantasy / sci fi boek, maar een spionage boek. Twilight heb ik echt vele jaren terug gelezen ( toen vind ik het nog helemaal geweldig, mijn eerste boek over vampiers), en ik was benieuwd naar dit boek, met een geheel ander genre. Het boek, de omschrijving deed me ook denken aan Orphan X van Gregg Hurwitz, waar ik echt van heb genoten, net een actiefilm.

Ik heb dit boek met gemengde gevoelens gelezen. Vooral het begin kwam ik heel moeilijk door heen, er waren zelfs momenten dat ik het boek echt wou wegleggen. Maar op een gegeven moment werd het makkelijker, ook al bleef het gevoel wel een beetje hangen. Na een paar hoofdstukken was ik het boek toch wel een beetje zat. Toch was er ook iets waardoor ik verder wou lezen. Sommige stukken waren echt ontzettend spannend en las ik zo door heen. Andere momenten kwam ik er moeizaam door heen en moest ik een paar keer lezen voor het echt tot me doordrong. De schrijfwijze is erg gedetailleerd, een beetje te. Ik denk dat het boek eigenlijk een stuk korter zou hebben gekund (523 blz.) , dan zou het ook leuker zijn om te lezen. Daarnaast vond ik het verhaal niet heel erg geloofwaardig, zeker de relatie van Ollie en Daniel vond ik moeilijk om te geloven, maar misschien past dat gewoon bij de stijl van de schrijfster. Daarnaast vond ik het niet zo fijn dat het hoofdpersonage steeds een andere naam kreeg. Het past weliswaar bij het verhaal, maar ik vond het gewoon niet fijn lezen. Toch heb ik ook wel kunnen lachen om het verhaal en heb ik genoten van de spannende stukken, de personages (vooral Daniel en Kevin) en hoe ze steeds meer een familie zijn gaan vormen. Eerst was Ollie alleen en toen waren ze met 3/4 personen. En niet te vergeten de honden, die vond ik echt zo ontzettend gaaf. Einstein en Lola, geweldig.