Grace en Sam, voor altijd

Voor altijd is het derde en laatste deel van de Mercy Falls serie. Het is mijn favoriete deel van de serie. Ik had geen moeite met het lezen van dit deel, in tegenstelling tot Linger, het tweede deel. In dit deel gebeurt voor mijn gevoel veel meer. Wat me is opgevallen en wat ik wel grappig vind, is dat de rollen per boek omwisselen met wie de wolf is. Ook is me opgevallen dat zonder Grace niemand elkaar gekend had. Het is mooi om te lezen dat ze hierdoor ook sterker worden, door hun vriendschap, door samenwerking. Ze zijn er echt voor elkaar. Ik ben nog steeds het meest fan van Grace en Sam. Iedereen verdient zo’n liefde als zij hebben. Zo’n sterke liefde, waarbij je elkaar al begrijpt door alleen elkaar aan te kijken. Sam en Grace zijn gewoon super romantisch samen, maar het was ook leuk om te lezen over Isabel en Cole. Hun liefde is heel anders, waardoor ik het juist interessanter vond. Ze passen ondanks hun verschillen heel erg bij elkaar. Ze bekvechten veel en hebben altijd een antwoord klaar voor elkaar, maar ondanks dat geven ze veel om elkaar. In elk deel van de serie werk je steeds meer naar de wolven toe. In elk deel wordt de spanning groter en kom je meer te weten over de waarom. Het weerwolf zijn is iets wetenschappelijks, het is apart om er over te denken als een ziekte. Cole brengt zichzelf ervoor in gevaar, dat vond ik het meest onrealistisch aan het verhaal. Hij denkt er niet aan dat hij de anderen erin mee sleept en hoe gevaarlijk het is. Wel vond ik het leuk dat je in dit deel door de ogen van een wolf mee kon kijken, met de pack. Beck kiest zijn wolven. Ik weet eigenlijk niet wat ik van Beck vind. Hij heeft ook zoveel kanten, ik heb geen idee wat waar is, behalve Sam. Ik baal nogal van de ouders in deze serie. Dit geeft zo’n verkeerd beeld van opvoeden, dat vind ik jammer. Wat ik wel weer goed vond aan deze serie was dat het laat zien hoe makkelijk mensen elkaar veroordelen. We moeten naar elkaar luisteren.