De positieve boodschap van Lily and Dunkin

Dit is een verhaal waar je totaal van onder de indruk bent. Niet alleen door wat er verteld wordt, maar ook hoe het verteld wordt. Het is zo integer opgeschreven! Auteur Donna Gephart heeft duidelijk research gedaan (zo schrijft ze ook in het nawoord) en daardoor zijn sommige dingen (pijnlijk) herkenbaar als je affiniteit hebt met de onderwerpen die in dit boek aan bod komen.

Het verhaal wordt door zowel Lily als Dunkin verteld. Het zijn twee tieners die worstelen met zichzelf, maar die vooral ook heel graag zichzelf willen zijn.

Lily weet precies wie ze is: een meisje. Maar haar starre vader wil dat ze zich gedraagt als de jongen die ze nooit is geweest. En met het groepje etterbakken (door haar zeer treffend de Neanderthalers genoemd) op school heeft ze ook heel wat te stellen – tot regelrechte vernederingen aan toe. (Tijdens het lezen wilde ik maar wat graag zo’n knul een dreun voor z’n harses geven, grr…)

Dunkin is nieuw in de aangeharkte villawijk in Zuid-Florida waar ook Lily woont. Ze hebben onmiddellijk een klik met elkaar, maar Dunkin probeert nog heel hard zijn draai te vinden in zijn nieuwe leven. Dus als de Neanderthalers hem in het basketbalteam willen hebben, kan hij eindelijk ervaren wat het is om populair te zijn. Daarmee zet hij niet alleen zijn vriendschap met Lily op het spel, maar ook zijn eigen welzijn als hij stopt met zijn anti-psychose medicijnen om zo beter te kunnen presteren.