2007; Christine wordt wakker in een vreemd huis, naast een vreemde man en ze weet niet wat er gebeurd is. Wanneer Christine in de badkamer komt en in de spiegel kijkt, ziet ze haar rimpels en verouderde huid. ‘Wat is er gebeurd,’ denkt ze bij zichzelf.
Als ze terug in de slaapkamer komt vertelt de vreemde man haar dat hij Ben heet, dat ze al tweeëntwintig jaar getrouwd zijn en dat ze op haar negenentwintigste een brute aanrijding heeft overleefd. Dit ongeluk heeft als gevolg dat ze, telkens wanneer ze slaapt, haar eigen geheugen wist. Elke dag, wanneer Ben gaat werken, wordt Christine gebeld door dokter Nash. Hij helpt haar bij het terugvinden van haar geheugen… Alleen weet Ben hier niets van.
Volgens de dokter ligt er in de kleerkast een boek; Christines dagboek. Dag na dag schrijft Christine in haar boek, op voorwaarde dat ze gebeld wordt door dokter Nash, hij gelooft dat dit boek de sleutel is tot herstel. Door het lezen van haar dagboek krijgt Christine steeds meer zicht op wat er echt gaande is, wat er in die vergeten jaren gebeurd is en of Ben echt zo oprecht is.
‘Voor ik ga slapen’ is het spannende resultaat van een cursus romanschrijven, neergezet door SJ Watson. Watson is geboren en getogen in Engeland en woont in Londen, hij werkte jarenlang bij de Nationale Gezondheidsdienst. Het boek werd uitgegeven in 2011 en wordt op dit moment verfilmd door Rowan Joffe, begin 2013 zal de film in de zalen te zien zijn.
Het boek is deels geïnspireerd op het leven van enkele patiënten die aan geheugenverlies leiden, hun verhaal werd reeds opgeschreven door Deborah Wearing in ‘Voor altijd vandaag’.

In het begin word je recht het verhaal ingeduwd, het is eventjes zwoegen voor je helemaal doorhebt wat er gaande is. In het tweede hoofdstuk wordt het duidelijk dat het om een dagboek gaat. Het verhaal wordt dus verteld vanuit de persoonlijke ik-verteller. Je wordt helemaal meegesleept in het verhaal, je begint te denken dat je zelf Christine bent. Het boek is opgedeeld in drie delen, deze lopen samen met de ontdekkingen die Christine doet.
De thematiek is een goede basis voor een thriller, er wordt constant ingespeeld op het onwetende en het mysterieuze. Aangezien er zoveel spanning in het boek te vinden is, is het moeilijk om het boek weg te leggen, ik heb ‘Voor ik ga slapen’ in één ruk uitgelezen.
In het boek vinden we drie belangrijke personages terug, dit bevordert het snelle lezen aangezien we ons niet moeten toespitsen op het zoeken naar wie wat is en wat doet. Je kan je dus volledig laten meeslepen door Christines angst, zonder dat je veel moet nadenken. De simpele stijl geeft een meerwaarde aan het boek, het laat je toe je helemaal één te voelen met de dagboekschrijfster. De cover van het boek wekte overigens meteen nieuwsgierigheid op bij mij, een geopend oog op de voorflap, een gesloten oog op de achterkant. Geen naam, geen titel, alleen de ogen.
Verder vind ik het ook goed dat dit boek in de schijnwerpers stond in de media; dementie komt immers veel voor in onze maatschappij. Ondanks dat het veel voorkomt hangt er nog steeds een taboesfeer rond, het is een heikel punt. Dankzij dit boek kunnen mensen zich misschien beter in de schoenen van iemand met geheugenverlies plaatsen, hoe frustrerend het is en hoe de persoon in kwestie zich een last voelt voor anderen. ‘Voor ik ga slapen’ geeft ook veel mee over hoe er gezorgd wordt voor mensen met geheugenverlies; memoblokjes, foto’s in huis, memoryborden,…
Omdat Christine elke morgen wakker wordt zonder geheugen, wordt er elke keer weer herhaald dat ze haar dagboek leest. Dit vond ik met momenten een beetje storend, het maakte het boek een beetje langdradig in het midden, hoewel er doorheen het hele boek veel spanning te voelen is. Langs de andere kant begrijp ik het wel, dat het steeds weer moet worden aangehaald: Christine schrijft immers op wat ze doet. De dagboekfragmenten werden soms onrealistisch lang en er staan vaak volledige gesprekken in, ik kan niet geloven dat iemand zoveel en zo uitgebreid zou kunnen schrijven in misschien een uurtje tijd. Ik wil hier wel bij zeggen dat het vermoedelijk anders niet mogelijk was om genoeg informatie te geven. De dagboekfragmenten moeten uitgebreid zijn, er moeten gesprekken in voorkomen, anders is het verhaal niet gemakkelijk meer om te volgen.
‘Morgen kan het opeens voorbij zijn’, lijkt voor mij een goede achterliggende betekenis in het boek. Niemand wil elke dag dezelfde nachtmerrie beleven; opstaan en niet weten wie je bent, hoe oud je bent en wat er gebeurd is.
Hoewel het plot al redelijk duidelijk werd in het midden (zelfs in de korte inhoud), was het toch nog steeds een verrassing. Het einde was echt vreselijk spannend, het had zeker geen goede invloed op nagelbijters zoals ik!

‘Voor ik ga slapen’ is een echte aanrader; spannend van begin tot eind, een echte pageturner. Zeker voor beginnende thrillerlezers is dit een goed boek, het zou dan ook goed passen als voorbeeld op een boekenlijst voor scholen.
Hoewel ik eerder zei dat ik het boek soms langdradig vond, valt dit kleine detail weg in vergelijking met al de goede punten die ik opgesomd heb. Het boek is niet alleen spannend, maar ook informatief, vernieuwend en aangrijpend. ‘Voor ik ga slapen’ is een ware topprestatie van SJ Watson en verdient zijn plaatsje tussen de bestsellers.