Een tipje van de zware donkere sluier van IS

Niet zonder mijn zoon vertelt het waargebeurde verhaal van de uit Kameroen afkomstige Sophie Kasiki die samen met haar zoon vertrekt naar het in oorlog zijnde Syrië. Vragen die het boek meteen oproept, nog voordat het gelezen is, zijn: waarom beslis je om te vertrekken naar Syrië? Waarom neem je je vierjarige kind mee naar een gebied in oorlog, een gebied wat je ook niet kent? Wat drijft mensen om zich aan te sluiten bij IS? De krant Le Figaro schrijft over dit boek “Wellicht was zij nooit in de handen van IS gevallen als zij zelf een soortgelijk boek had gelezen.” De verwachtingen voor dit boek zijn dus hoog gespannen.

Het verhaal van Sophie begint achterop een motor midden in Syrië op weg naar haar vrijheid. Gaat het haar lukken om te ontsnappen? Voordat je het antwoord weet op deze vraag begint het levensverhaal van Sophie. Het begint bij haar kindertijd, hoe ze opgroeit in Kameroen samen met haar moeder. Hoe haar moeder ziek wordt en komt te overlijden, waardoor Sophie op jonge leeftijd met haar zus mee verhuist naar Frankrijk. Vervolgens komt ze in Frankrijk in een kinderdepressie terecht, waar ze uiteindelijk door de geboorte van haar nichtjes uitkomt. Ze blijft echter iets missen in haar leven en vraagt zich vaak af of dit nu ‘het leven is.’ Ze trouwt, krijgt een zoon en gaat werken bij een buurthuis in de banlieues van Parijs. Hier komt de van oorsprong christelijke Sophie in aanraking met de Islam. Zij denkt dat deze godsdienst de leegte die ze voelt kan vullen en ze besluit zich in het geheim te bekeren tot de Islam. Vanuit het buurthuis ziet Sophie meerdere ‘doodgewone’ jongens vertrekken uit de banlieues om zich te voegen bij de strijd in Syrië. Ze vraagt zich af hoe deze jongens dit hun families kunnen aandoen. Als ze uiteindelijk intensief in contact komt met deze jongens in Syrië, besluit ze zelf ook naar Raqqa af te reizen met als doel om tijdelijk mensen te helpen in deze oorlog. Door deze jongens wordt een ideaalbeeld geschetst van Syrië en Sophie besluit het met eigen ogen te gaan aanschouwen. Ze gaat echter niet zonder haar zoon en zo vertrekt ze onder valse voorwendselen met hem naar Syrië waar ze er al snel achter komt dat het ideale Syrië helemaal niet bestaat. IS is een wrede organisatie met idealen waar zij totaal niet achterstaat. Er is nog maar een mogelijkheid…ontsnappen, maar laten ze haar zomaar gaan?

In korte hoofdstukken word je meegenomen in het levensverhaal van Sophie. Het verhaal moedigt aan tot doorlezen, het blijft intrigerend. Je hoopt iedere keer meer over IS te weten te komen en meer te weten te komen over de verschrikkelijke werkwijze van IS. Helaas gaat Sophie bijna nergens echt de diepte in, maar vertelt bijna emotieloos over haar besluit om naar Syrië te vertrekken en de verschrikkelijke ervaringen in Syrië. Relaties worden niet echt uitgediept, problemen zijn er ‘opeens’ zonder vooraf duidelijke aanwijzingen of inleiding. Toch kom je wel wat te leven over het dagelijkse leven in Syrië. Zo vertelt ze over de weinige rechten die vrouwen hebben en hoe zij zwaar gesluierd door het leven moeten, met een man aan hun zijde want alleen over straat is absoluut ‘not done.’ Zonder man nemen taxichauffeurs de vrouwen niet mee, en ook worden vrouwen opgesloten in instellingen onder leiding van een IS vrouw zodat de man weet dat zij niet kan ontsnappen. Verbazingwekkend is dat veel vrouwen hier dan ook nog begripvol tegenover staan en ‘hun strijder’ vereren. Verder de angst en wapens op straat en de buitenlandse strijders die als kolonisten Syrië en de Syriër onderdrukken. Ondanks dat het verhaal oppervlakkig blijft, blijft het een interessant verhaal wat uitnodigt tot doorlezenen licht Sophie toch een tipje van de zware donkere sluier van IS op.