Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Vlot, humoristisch en met een lach en een traan

LauraLeest. 13 juni 2015
‘God schiep de dag en wij sleepten er ons doorheen’. Deze zin uit De Helaasheid der Dingen vat bijna elke gebeurtenis uit het boek van de Vlaamse Dimitri Verhulst samen. In dit boek, geschreven in dialect maar desalniettemin goed te volgen, volgen we de jonge Dimitri tot aan het moment van schrijven in 2006. Hij woont samen met zijn oma, vader en drie ooms in het dorp Reetveerdegem. Zijn, deels op de waarheid gebaseerde, jeugd in dit bijzonder samengestelde gezin is allerminst standaard te noemen
.
De mannen in het boek hebben niet alleen een enorme voorliefde voor drank, maar ook een afkeer jegens werken gemeen. Driekwart van het boek speelt zich dan ook af in de kroeg of minstens met een kater voor de hoofdpersonen. Een Tour de France waarbij etappes in alcohol worden verreden of een haatdragende hond: humor is de rode draad in dit boek. Onder deze humor legt Verhulst echter een pijnlijk verleden bloot. Een verleden met deurwaarders en permanent dronken verzorgers, een verleden waarin hij met de nek is aangekeken en waarin hij uiteindelijk zelfs in een pleeggezin is geëindigd.

Dit laatste heeft hem naar eigen zeggen gered en gebracht tot waar hij nu is, een gevierd schrijver en dichter. De helaasheid der dingen heeft daar, mede dankzij de verfilming, absoluut aan bijgedragen. Het is een veel gezien boek op de leeslijst van nota bene Nederlandse scholieren: de literaire ondertoon en heftige onderwerpen zijn door de luchtige en grappige ondertoon niet zwaar of taai.

Ondanks de niets verbloemende beschrijving van zijn verleden, heb je geen moment het idee dat de schrijver zijn afkomst verloochent om maar te kunnen scoren. Het boek is eerlijk en oprecht, zowel op de positieve en liefdevolle punten als op de rauwe, eenzame. Bovendien spaart Verhulst ook zichzelf niet, ook al is het deels fictie een dappere zet. Zoals men ook bij de boeken van Kluun heeft gezien, kun je echt van iemand gaan walgen door wat zijn literaire alter ego heeft gedaan.

Het boek is op bepaalde momenten absurd. De eerder genoemde Tour de France waarin een bergetappe bestond uit wat flinke glazen whisky, is zowel bizar al geniaal te noemen. Het braaksel en de uitwerpselen vliegen je het gehele boek lang om de oren, smakelijk en beschaafd is het absoluut niet te noemen. Het wordt hierdoor echter nooit vulgair, het voegt juist wat toe aan de poging een voor velen onbekend milieu te schetsen. Men kent de achterbuurten en voorsteden wel, maar het beeld is vaak doorspekt van vooroordelen. Hoewel deze voordelen soms ook bevestigd worden, is het een interessante kijk in de gedachtes en motieven hierachter. Bovendien is één element dat alles overheerst: de diepe liefde voor elkaar.

Mocht je eens een wat serieuzer boek willen lezen, maar jezelf niet gelijk onderdompelen in de meest moeilijke literatuur, is De helaasheid der dingen erg geschikt. Met een glimlach of juist geëmotioneerd, dit boek raakt je tot het einde.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van LauraLeest.