Pijnlijk mooi

Het is voor mij onmogelijk om de boeken van Jón Kalman Stefánsson in een ruk uit te lezen. Ik zou het wel willen maar ben telkens gedwongen om stukken terug te lezen, in al zijn boeken ook weer in Het verhaal van Asta, omdat ze zo poëtisch en pijnlijk mooi zijn dat ik ze niet in een keer kan bevatten. Je kunt niet gewoon maar zoveel bladzijden lezen als een schrijvershand je keel telkens zacht dichtknijpt. Ik lees het boek regel voor regel, voorzichtig en rustig uit. Alles raakt me weer bijna aan dit boek. Volgens mij hoort literatuur zo te zijn, dat het pijnlijk mooi is.