Prima boek, maar ik snap de hype niet

In boekbloggerland was er een behoorlijke hype gaande rondom Cel 7 van Kerry Drewery. Ik twijfelde of het boek iets voor mij zou zijn, maar mijn mede bloggers overtuigden me om dit boek toch op te pakken. Het leest zeker vlot weg. Dit komt omdat de hoofdstukken allemaal vrij kort zijn. Wel stoorde ik me aan de verschillende perspectieven. De ene keer werd er vanuit de eerste persoon verteld, daarna weer vanuit de derde persoon. Tevens werden de mensen allemaal neergezet als een domme kudde, waar ik me dus heel erg aan kan ergeren. Gelukkig zijn er ook nog mensen die nadenken. Deze mensen gaven het verhaal net dat extra zetje waardoor het toch de moeite waar was om het te lezen. Het hoofdverhaal met het televisieprogramma en de dodencellen irriteerde me, maar het bijverhaal met de mensen die wel nadenken was zeer de moeite waard. Ik vond Kristina, die presentatrice, echt onmenselijk. Joshua, de razende reporter toonde tenminste nog menselijkheid en emoties. Kristina was echt een ijzeren dame. Bah. Kortom, een prima boek, maar ik snap de hype niet. Ik kan er dus ook niet in mee gaan. Ik voel ook niet de behoefte om de vervolgdelen te lezen. Misschien ooit. Cel 7 krijgt wat mij betreft een krappe 3 sterren.