Duistere Troon moet het vooral van de laatste 40% hebben

Nadat ik vorig jaar Koninginnen, het eerste deel in de Three Dark Crowns serie van Kendare Blake, had gelezen wist ik door de laatste zin dat ik verder wilde. In het begin vond ik dat boek vooral voortkabbelen, een angst die ik ook had bij dit vervolg. Door die angst waren mijn verwachtingen niet extreem hoog, maar wel redelijk. Ik had in ieder geval veel zin om het boek te lezen.

Als je begint met het lezen van Duistere Troon wordt je meteen weer teruggebracht naar het eiland Fenbirn, waar het allemaal gebeurt. Je wordt direct geconfronteerd met de verschillende locaties van het verhaal en de vele, vele personages. Niet erg, maar je moet er - zeker in het begin - wel even je hoofd bij houden. Dat wordt na verloop van tijd makkelijker, maar in het begin leest het verhaal zeker niet vlot. Mijn lichte angst voor voortkabbelen bleek dus redelijk gegrond. Dit was dus ook al het probleem in het vorige deel.

Duistere Troon bevat, vergeleken met zijn voorganger, veel meer actie. Nu gaat het echt om elkaar vermoorden en er worden strategische aanvallen uitgevoerd en listen bedacht om de anderen te doden. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat er in dit deel ook echt wat stond te gebeuren. Fijn, want dat gevoel had ik bij het vorige boek een stuk minder. Echter duurde het tot zeker 60% voor ik het boek in één ruk uit wilde lezen. Waarom? Daar kwam de boel op gang.

De boel kwam dus op gang en niet zo'n klein beetje ook. Alles ging in een rotgang, je rolt van de ene actie in de andere. Voor sommige lezers kan dat misschien te snel gaan, maar voor mijn gevoel had dit boek dat echt nodig. Ik heb heel lang vastgehouden aan een drie-sterrenrecensie, maar omdat Duistere Troon 180 graden draait, worden het er vier. Ik ben erg benieuwd naar het vervolg, want dat dit verhaal nog niet klar is staat buiten kijf. De zusjes hebben nog meer geheimen die wij nog lang niet kennen. Kom maar op!