Een slecht einde voor een nieuw en beter begin.

Margreet en Reina Crispijn zijn behalve zussen ook beste vriendinnen en co-auteur.

Ze schreven samen al Het lied van het leven,de feelgoodroman Meiden van de markt en Het huis aan de vecht.

Het huis aan de Vecht is een roman over een chic seniorencomplex in Wetteringen zo staat het op de achterflap van het boek maar…
In het echt is het eigenlijk Wettringen,ik heb het even gegoocheld en de plaats bestaat echt,het is een gemeente in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen gelegen in het Kreis Steinfurt en telt 7959inwoners.

Het dorp zoals de zussen Crispijn het beschrijven is fictief ze hebben deels een plaatsnaam gebruikt die aanleunt bij een plaats die echt bestaat en aan de Vecht gelegen is.

De Overijsselse Vlecht is een regenwater rivier in Duitsland en Nederland en 167km lang waarvan 60km in Nederland.Haar oorsprong ligt in het Munsterland en mondt uit in Zwolle in het zwarte water.Het stroomgebied bestaat uit 3780vierkante km.De eerste schriftelijke vermelding was in 1320 en staat in het geschrift Narracio.

Het is een boeiend verhaal ,wat ik er ook van had verwacht ik kan het niet uitleggen in ieder geval is het beter uitgevallen dan ik eerst dacht.I p v een klef liefdesverhaal (waar ik absoluut niet van hou)bezit het de nodige spanning.
Eén huis vijf verhalen,

Carly heeft nood aan een andere omgeving om de breuk en het verraad van haar ex te vergeten, ze is kok in een restaurant in Amsterdam zegt haar baan op en komt in het huis aan de vecht terecht daar kan ze haar culinair helemaal uitleven in de keuken.
Susanne verandert noodgedwongen haar naam in Iris nadat ze er achter komt dat haar nieuwe bazen eigenlijk drugs en mensensmokkelaars zijn en moet even van de radar verdwijnen tot de bende word ingerekend. Ze krijgt een baan in het huis als hoofd van de huishouding. Zij moet er over waken dat Fien en Nienke hun werk goed doen en bij klachten van bewoners naar een oplossing zoeken.
Fien neemt haar neef Freek onder haar hoede nadat die thuis weggaat voor een stiefvader met losse handjes en ze komen in Wetteringen terecht waar Fien als huishoudhulp in het huis begint en Freek bij een fietsenhandel.
Nienke neemt ontslag bij de cosmetica fabriek waar ze werkt omdat ze er gepest word en doet een spontane sollicitatie bij het huis ze word aangenomen voor de wasserij.
Barbara word receptioniste ze dwingt haar baantje af bij één van de investeerders nadat ze door hem werd lastiggevallen. Barbara werd op haar vorige werk ontslagen wegens gepleegde diefstallen.
Met zoveel verschillende karakters samen komen er al snel strubbelingen onder deze vrouwen,intriges en jalousie zorgen voor spanningen.Toch zijn er ook plezante dingen te bespeuren,zo zorgt de hond Wolf van één van de bewoners voor wat meer leven in huis.
Dit verhaal bevat alles voor een goed boek,een goed onderbouwd verhaal met een eenvoudige schrijfstijl,gemakkelijk en vlot te lezen,spannend maar ook met een vleugje romantiek.
Behalve voor één personage komt alles goed,alle problemen geraken opgelost en ze vinden het geluk.Het was een zalig boek een genot om te lezen en als thriller liefhebber is dit dus echt een compliment.

Een passage die me bijgebleven is,is die met de hond Wolf,Wolf is tijdens een late wandeling onrustig en jaagt op konijnen,bij een vraag van Nienke blaft hij en ze denken,weten zeker dat de hond hun verstaat.Nienke struikelt en Wolf profiteert hiervan door en vandoor te willen de konijnen achterna maar Nienke laat de riem niet los en word door de modder gesleurd.Haar ogen stralen want ze was de hond de baas,later verteld ze fier aan Jesper,we hebben hem vastgehouden hoe hard hij ook trok.Ondanks dat Jesper een schuldgevoel heeft omdat hij de hond niet zelf uitliet is het wel grappig te zien hoe Nienke en Wolf onder de modder voor hem staan.
Op het einde van het boek als Susanne aan Jesper vertelt waarom ze haar identiteit veranderde wandelen beiden door de tuin en staat meneer Vrij voor het raam met Wolf en ze zien hoe Jesper zijn armen om Susanne slaat,soms zie je dat twee mensen bij elkaar horen denkt meneer Vrij,hij wend bescheiden zijn blik weg,er hoefde niets gezegd te worden.Twee mensen die deugen ,jij weet het wel hé Wolf,en nu niet meer kijken,dat is privé.Daar moest ik om glimlachen,zo grappig,ik zag het al voor mij hoe ook de hond zijn blik wegdraaid.