Hollandse dystopia...

De schrijfstijl leest op zich prettig, het verhaal is geschreven in de ik-vorm. Je volgt dus Sara en voor Sara is alles nieuw, omdat ze al die jaren in een internaat zat en geen idee lijkt te hebben over hoe het in de echte wereld eraan toe gaat. Sara is een naïef meisje die heel veel nadenkt over alles en dat soms blijft herhalen in haar hoofd. Dat herhalen komt ook terug in de schrijfstijl. Soms lees je meerdere keren hetzelfde op één pagina. Ja, Sara… je maakt je druk… ja Sara ik weet nu dat je het koud hebt. Het maakt de schrijfstijl soms ook wat monotoon. Ik miste de sprankeling, die volgens mij echt wel in Sara zit, maar de schrijfster nog niet goed uit de verf laat komen.

Volledige leeservaring staat op mijn blog