Een thriller zoals die hoort te zijn.

Vanaf de eerste bladzijde wist het boek mij in zin greep te houden, al was het soms wel even nadenken wat er in het voorgaande boek Iene Miene Mutte was gebeurd aangezien het al een tijdje geleden is dat ik die heb gelezen. Piep zei de muis is eigenlijk niet afzonderlijk te lezen.
In eerst instantie had ik zoiets van, weer een standaard opzet voor een thriller, prostitutie en een achterbuurt maar toch wist Ardlige hier een goed verhaal om heen te bouwen.
Sommige details van de moorden waren zo goed beschreven dat ik er kippenvel van kreeg, zoals bij het slachtoffer met geopende borstkas en nog kloppend hart dat door Charlie wordt gevonden. Het plot vond ik erg goed en onverwacht.
De levens van Helen en Charlie lopen als een rode draad door dit verhaal heen en zullen in het volgende deel ook weer verder gaan.