De boeken van Adler-Olsen zijn bij mij favoriet. Met name de Q serie (met brigadier Mørck en zijn 'hulpje' Assad) heb ik verslonden. De andere boeken van Adler-Olsen vind ik (veel) minder goed. Mijn verwachtingen voor het nieuwe boek, met de bekende Mørck en Assad in de hoofdrol, waren dan ook hooggespannen. Helaas werden deze nauwelijks waar gemaakt. In het Marco-effect speelt de 15-jarge Marco de hoofdrol. De jongen is ongewild lid van een bende en komt achter een verschrikkelijk geheim. In de 400 pagina's die het boek rijk is, volgt de lezer de strijd van Marco tegen zijn bendefamilie. De jongen ontpopt zich in de loop van het verhaal als een hele jonge James Bond: hij ontsnapt uit bibliotheken, laat zich meesleuren door rondvaartboten, wint ongeveer elk gevecht met vroegere kindsoldaten, hij spreekt meerdere talen vloeiend en is superslim. Bovendien is hij als een engel zo eerlijk; hij gaat bijna kapot aan zijn eigen bendeverleden. Als klap op de vuurpijl wordt hij ook nog eens 'verliefd'. Kortom: een behoorlijk ongeloofwaardig sprookje. Gelukkig staan Mørck en Assad klaar om het verschrikkelijke geheim van Marco op te lossen. Tussendoor lossen ze eerst nog even een andere (ogenschijnlijke) moord op. Niet alleen is dit verwarrend, maar ook een onnodige verhaallijn.
Assad vertelt, tussen zijn gebruikelijke geëmmer en grappig bedoelde anekdotes over kamelen in de woestijn, iets over zijn verleden terwijl Mørck dubt over zijn liefdesleven. Ook Rose, het andere hulpje van Mørck, en haar temparament blijven in dit boek niet onbesproken. Waar de wisselwerking tussen de humeurige Mørck en de gekke en grappige Assad in de vorige Q-boeken een gouden greep waren, overspeelt Adler-Olsen in het Marco-effect zijn hand. De relatie tussen de agenten wordt bijna een klucht en dat begint na een tijd te irriteren. Kortom: het Marco-effect is naar mijn mening de minste in de Q-serie. Hopelijk laat Adler-Olsen in zijn volgende boeken wél zien waarom hij nog steeds een topauteur is