Ammaniti weet weer te boeien

De liefhebbers van de typische Ammanitischrijfstijl zitten weer goed met dit nieuwste boek. De beschrijving van de personages en de omgeving zijn wederom fenomenaal. Zonder dat het gekunsteld overkomt, worden ze zo beschreven dat je de personages en de omgeving voor je ziet, je wordt het verhaal ingetrokken alsof je er zelf bij bent. De rauwe schrijfstijl van Ammaniti geeft Anna, net als zijn eerdere boeken, precies die beleving die het verhaal nodig heeft. Harde werkelijkheid, geen poespas, dingen niet mooier maken dan ze zijn. Plastische, rauwe beschrijvingen van thema's als dood, hoop, dromen en liefde zonder ooit plat te worden. De wereld wordt beschreven vanuit de ogen van de (overlevende) kinderen. Het is knap hoe Ammaniti die wereld zo weet te beschrijven dat je ook echt het idee hebt door de ogen van Anna te kijken. Het besef weet te creëren dat wat voor ons als volwassenen volstrekt logisch of normaal is, dat voor kinderen niet is.

Hoewel ik absoluut geen fan ben van absurdistische of surrealistische verhalen en één van de hoofdlijnen (de maatschappij bestaat nog louter uit kinderen, omdat alle volwassenen door een virus gedood zijn) dat wel te noemen is, heeft dat me niet gestoord bij het lezen van Anna. De verhaallijnen die daarop verder gaan zijn dermate boeiend, aangrijpend en goed geschreven dat het me niet stoorde dat het verhaal over het virus nogal absurd is. Door het absurdistische randje duurde het wat langer voor ik echt in het verhaal zat, maar Ammaniti heeft dat ruimschoots goedgemaakt met de overige verhaallijnen.

Toegegeven: ik ben meer fan van zijn verhalen als Jij en ik, Ik haal je op, ik neem je mee, Ik ben noet bang en Jij bent mijn schat, zonder het absurdistische element, maar Anna is zeker geen straf om te lezen. Dezelfde thema's als hoop, dromen, liefde en dood worden in Anna net zo mooi beschreven. Als dat is wat je aanspreekt in Ammaniti, zit je met Anna ook weer goed.