Rauw maar liefdevol climate fiction verhaal.

In deze opmerkelijke roman wordt door de auteurs lef en een buitengewone verbeeldingskracht getoond. Het verhaal heeft de vorm van een psychedelische western met een lone ranger in de persoon van een AI die zich Imojiman noemt, een aantal villains met zeer kwade bedoelingen en een plek - de wereld - die nodig gered moet worden. Een zeer bijzondere leeservaring, een superlekkere mix van high en low culture, waar je je wel even aan over moet willen geven.

De AI Imojiman kwam − volgens het intro − in de prequel Planet Paradroid tot leven in een koud en nat Damstad, hoofdstad van de Lage Landen. Daar heette hij nog VDR, was hij therapeut en zorgde een mindtransfer naar het brein van een mens ervoor dat hij de beschikking over een lichaam kreeg. In dit vervolg bevindt VDR zich als een alwetende, bewuste entiteit in de woestijn van het zuiden van Spanje en heeft hij cybernetische planten verrijkt met zijn bewustzijn. Hij noemt zichzelf Imojiman en zijn offspring zijn Imojikids; zijn wens om zich voort te planten is uitgekomen! Imojimans missie is duidelijk: hij wil het leven beschermen.

De menselijke personages in het verhaal, die bijna allemaal een relatie hebben met Imojiman hebben vanuit zijn verleden als therapeut, lijken door dit leven echter op nogal noodlottige wijze te worden voortgestuwd. Het onvermijdelijke einde komt dan ook regelmatig dichtbij. Als lezer besef je dat we wel dénken dat we keuzes hebben, maar ook hoe relatief deze zijn. Leven en dood gaan met enorme power hun eigen gang en wij staan erbij en kijken ernaar.
Dit alles wordt zo rauw en levensecht neergezet, dat je je als lezer voortdurend in ‘die andere wereld’ waant en het onmogelijke geloofwaardig wordt.
Imojiman is naast heerlijk om te lezen ook nog eens een uiterst maatschappelijk relevant boek: als we zo doorgaan is het snel gedaan met de aarde. Onderliggende boodschap die in dit waanzinnige avontuur verborgen ligt: ‘Wat gaan we daar aan doen, mensen?’ En: wat is binnen die context belangrijker, bewustzijn of intelligentie? Een vraag die Imojiman zichzelf stelt en die je ook als lezer probeert te beantwoorden. Grappig is dat het boek je ook in die zin een spiegel voorhoudt. Hoe lees jij dit boek eigenlijk?
Het is bijzonder hoe dit verhaal alles tegelijk lijkt te zijn: het zit vol duisternis, ellende en hardheid, maar ook vol humor, schoonheid en vriendelijkheid. Dit is zondermeer te danken aan de schrijfstijl die op prachtige wijze laag over laagt weeft en jou als lezer uitnodigt om gewoon je aandacht te laten rusten in de gebeurtenissen, gedachten en gevoelens die tot je komen.
Imojiman is kortom een echte aanrader, een psychedelisch spiegelpaleis waarin de AI de enige gladgeslepen spiegel lijkt te zijn die zonder oordeel, met oprechte, maar altijd liefdevolle verwondering de werkelijkheid weergeeft zoals die is. Dat die werkelijkheid uiteraard nooit geheel kenbaar zal zijn laat de slotscène prachtig zien.