De binnenkant van een vriendschap én van Italië

Elena Ferrante voegde een kolkende laag toe aan mijn eigen ervaringen, reizen en herinneringen aan Italië. Zoals Roberto Saviano het heftige Napels van nu weet te vangen, kan Ferrante je laten voelen hoe het was om op te groeien in 'de wijk' in de jaren vijftig, met armoede, geweld en het dwingende web van familiedraden als hinderlijke vliegen die je maar niet van je af kunt slaan. Toch zijn haar hoofdpersonages vol levenslust en dagen zij elkaar uit, hun kinderlevens lang. De bloemrijke taal van Ferrante klopt als een op hol geslagen hart - woest en ongetemd. Ze smeedt duistere gevoelens, gebeurtenissen en sfeerbeelden aaneen tot een plek die je kunt ruiken, voelen én wilt ontvluchten. Hoe je dat doet - of niet - vertelt ze in dit eerste deel. En wat een tik deelt Ferrante uit aan het einde... adembenemend. Het is wachten op een verfilming.

Aanrader voor mensen die een diepere fascinatie hebben voor Italië (voorbij de zonneschijn van de zomervakanties) en voor mensenvorsers.