Spirituele queeste

Overweldigd door rouw en verdriet vanwege de dood van haar vader besluit ervaren valkenier Helen Macdonald een havik te nemen. Synchroon aan de verwerking van haar verdriet temt ze stapje voor stapje de havik die ze Mabel noemt.

Op indrukwekkende wijze weeft Macdonald het heden, waarin ze kampt met haar verlies en het verleden door elkaar. In het verleden blikt ze terug op haar jeugd, waarin ze zelf een passie voor roofvogels ontwikkelt en op wat ze weet van het leven van haar vader, die fotograaf van beroep was. Bijzonder is daarbij de manier waarop het boek The Goshawk van Terence Hanbury White een rol speelt in ‘De H is van havik’. In de vorige eeuw treinde White zijn havik Gos op een manier waarop Macdonald het uitdrukkelijk niet doet met haar havik Mabel. Maar het is niet zozeer de tegenstelling in aanpak die het aandeel van White bijzonder maakt en meerwaarde aan het verhaal geeft. Ieder op hun eigen wijze laten zowel Macdonald als White een psychologische zoektocht naar zichzelf zien.

Macdonald trakteert de lezer daarnaast op uitgebreide beschrijvingen van landschappen tijdens het los laten vliegen van de havik en het eindeloze jagen. Bijzonder is ook dat het boek van jachtpartij naar jachtpartij leesbaar blijft. Wat dat betreft is het meer een natuurboek dan een roman. In het verhaal groeien Mabel en Macdonald steeds meer naar elkaar toe. De havik wordt bijna menselijk en Macdonald vertoont vooral tijdens het jagen roofvogelachtige trekjes.

Als de lezer niets van treinen van roofvogels weet of van de jacht, dan is dat euvel opgelost na het lezen van ‘De H is van Havik’. Dat is een minpunt voor mensen die principieel tegen het houden van roofvogels in gevangenschap en het jagen met deze vogels zijn. Kun je daar doorheen kijken, dan is het een prachtig boek waarbij de lezer wordt meegenomen op de spirituele queeste van zowel White als Macdonald.