Een verhaal met een melancholisch randje!

De jonge intellectuelen J. en Elena verlaten hun hippe leven in de stad om een nieuw leven te beginnen op een afgelegen tropische eiland. Terug naar de natuur, een eerlijk bestaan opbouwen op een finca, een klein landgoed. Niet lang daarna verandert het paradijs in een hel als de harde werkelijkheid van noodweer, schulden en hun breekbare relatie zich aandient.

Het boek begint met een scheppingsverhaal van de Kogi: Eerst was er de Zee. Meteen daarna vergezelt de lezer J. en Elena tijdens het laatste stukje van de reis naar hun finca. Het verhaal schuurt aan alle kanten en moedigt daarmee niet aan tot doorlezen. Het taalgebruik is bondig. Alle handelingen zijn tot in detail beschreven en niet bijster interessant. De personages zijn goed uitgewerkt, maar irritant. Het is een worsteling om door het boek heen te komen. Aan het eind van het verhaal blijft de lezer achter met een troosteloos gevoel van zinloosheid.

En toen viel het kwartje. González geeft de nietigheid van het menselijke bestaan aan. Alle gedetailleerdheid is symbolisch voor de poespas die wij maken van onze eigen kleine dingetjes, maar aan het eind blijft er niets van waarde over. Eerst is er de zee, en na je dood is de zee er ook, maar dan met andere mensen. Aan het eind van het verhaal plukt de broer van hoofdpersoon J. een mango uit de boom. Hij ervaart hetzelfde als J. Gonzáles maakt daarmee de cirkel in het verhaal rond: het leven is een herhaling van zetten, niets verandert er, en daarmee zijn wij zelf als mensen nietig.

Uit het nawoord blijkt dat het verhaal gebaseerd is op een waargebeurde geschiedenis. In 1977 kwam Juan (J. in het verhaal), de broer van Gonzáles, om het leven in de kuststreek van het Colombiaanse departement Chocó, aan de golf van Urabá, waar hij een finca had gekocht. Zijn dood was een schok voor Gonzáles, waarna dit verhaal ontstond. Hij heeft er drie jaar aan geschaafd tot het was wat het nu nog steeds is. Een verhaal met een melancholisch randje!