Rauw, mooi en ontroerend eind

Annabel Wismar (59) krijgt te horen dat ze ‘in seizoenen’ moet gaan denken. Door nalatigheid van het ziekenhuis is er geen behandeling in Nederland meer mogelijk. Ze zoekt haar heil bij Belgische artsen die haar nog wel willen behandelen. Voor David is de gedachte zijn moeder te verliezen zo beangstigend dat hij bij haar intrekt. Hoe belangrijk wordt het verleden, wanneer er geen toekomst meer is?

Judith Visser heeft haar personages goed uitgewerkt. Voor de lezer is het makkelijk om met Annabel mee te leven. Ze is een aantrekkelijke kunstenares die haar zoon grotendeels in haar eentje opgevoed heeft. Ze is veel te jong om te sterven, zeker als dat door nalatigheid van een ziekenhuis gaat gebeuren. Terwijl ze tegen de kanker vecht, vlucht ze steeds vaker naar haar mysterieuze jeugdherinneringen waarin ze gelukkig was.

David is een complexer persoon. Zijn verleden komt in alle hevigheid weer boven, ondanks dat hij niet onder ogen wil zien dat zijn moeder hem door haar dood gaat verlaten, net als zijn vader zijn moeder voor een man verliet toen hij nog een kleuter was. Hij heeft in het verleden als tiener zijn vriendin Penny gestalkt. Het verleden herhaalt zich in de vorm van een Lolita, een twaalfjarig meisje dat op Penny lijkt. David voelt zich daarom tot haar aangetrokken. De enige persoon die hij zonder problemen kan laten gaan, is zijn vrouw Josefien met haar kinderwens.

David neemt veel plaats in ten koste van Annabel. De overdaad aan thema’s bij hem leiden af waar dit boek over gaat: vasthouden en loslaten (van het leven). Juist doordat Visser Davids (Lolita-achtige) problemen veel ruimte gaf, bekroop me meerdere keren het gevoel dat ik geen roman, maar een thriller las. Ook de zinsopbouw, de woordkeuze, het kiezen voor een dagboekvorm met wisselend perspectief tussen Annabel en David, het eerste dagboekfragment waaruit meteen blijkt dat Annabel sterft, het verknipte verleden van David en het geheim van Annabel droegen daar aan bij. Het was teveel.

Tijdens het lezen was mijn verwachting dat het bij elkaar zou komen om te ontploffen. Dat deed het niet. Aan het eind gingen de spanningselementen als nachtkaarsen uit, wat overbleef was rauw, mooi, klein en ontroerend.