YA op de maan

Jazz Bashara leeft op de maan in de stad Artemis. Ze is een smokkelaar met geldproblemen. Om geld te verdienen neemt ze een dubieus maar zeer lucratief sabotage klusje aan. Vanaf dat moment stapelen de problemen zich op en moet ze de hulp inroepen van haar voormalige beste vriend (waar ze niet meer mee praat), haar vader (waar ze sinds een incident een hele moeizame relatie mee heeft) en de enige politieagent in de stad (die ervan droomt haar in te rekenen). Buckle up!

Het concept is zó gaaf. Een heist op de maan? Een mix van crime en scifi? Een badass vrouwelijke smokkelaar? Geef toe, dit klinkt allemaal super cool. Helaas is de uitvoering middelmatig.

Het begint met het scifi element. Weir is hier helemaal in thuis, maar hij heeft de neiging om nogal door te slaan in het verstrekken van technische details. Dit leidt tot betreurenswaardige taferelen. Zo komt het regelmatig voor dat de actie tot stilstand komt voor een ellenlange, onnodige en oninteressante uitleg. Vaak wordt daarbij gegoocheld met termen die, in plaats van dingen te verduidelijken, dingen alleen maar onbegrijpelijker maken. Dit doet de spanning geen goed. Als de lezer geen idee heeft wat er gebeurt, dan is het ook niet opwindend.

Maar het grootste probleem is toch wel Jazz zelf. Het komt als een schok als haar leeftijd op een gegeven moment genoemd wordt en ze blijkt 26 te zijn. Ze gedraagt zich namelijk ongelofelijk puberaal en is dus het grootste gedeelte van de tijd bloedirritant. Haar leeftijd strookt gewoon niet met haar gedrag. Ook als vrouw is ze niet bepaald geloofwaardig. Hoe ze naar haar lichaam kijkt, hoe ze haar seksualiteit beleeft… Het voelt geforceerd en niet authentiek aan. Het heeft allemaal een hoog voor-en-door-mannen gehalte.

Artemis is YA op de maan met een enorme overdosis technobabble. Extreem teleurstellend.