Forrest Gump van de Griekse mythologie

Circe is het tweede boek van Madeline Miller na haar debuut The Song of Achilles, waarmee ze de Orange Prize for Fiction won in 2012.

Circe is geen standaard godin. Haar stem is onaangenaam, volgens de andere goden, en haar ogen zijn geel. Ook is Circe veel minder egoïstisch dan haar gelijken. Ze is eigenlijk te zachtaardig voor een bestaan tussen de wispelturige, wrede opperwezens. Dan ontdekt ze ook nog eens dat ze speciale krachten bezit als ze twee gedaanteverwisselingen bewerkstelligt. Prompt wordt ze verbannen naar een eiland waar ze, volgens de vertrouwde mythen, de rest van haar dagen zal slijten als sluwe heks. Maar Miller laat een heel andere kant van het aloude verhaal zien.

Circe is een feest om te lezen als je bekend bent met de Griekse mythologie, maar ook als je er geen fluit van weet. Je zult waarschijnlijk wel van alles op gaan zoeken, maar dat is simpelweg omdat je nieuwsgierigheid naar de originele mythen gewekt wordt. Ook zonder allerlei extra achtergrondinformatie is het een heerlijk boek. Circe functioneert zo’n beetje als de Forrest Gump van de mythologie: ze is zijdelings betrokken bij alle belangrijke mythologische figuren en gebeurtenissen. Op volstrekt natuurlijke wijze tweakt Miller de geschiedenis ietwat waardoor de gangbare mythen niet opzij geschoven worden maar opnieuw bekeken en ditmaal anders geïnterpreteerd worden.

Het karakter van Circe maakt een mooie ontwikkeling door. Je ziet als lezer hoe ze door haar ervaringen gevormd wordt. Dit is overigens allemaal op weergaloze wijze beschreven. De schrijfstijl van Miller is prachtig poëtisch. Wat vooral opvalt is dat haar beeldspraak nooit uit de toon valt; het past altijd bij de stemming en de persoon die aan het woord is. Haar metaforen versterken de sfeer. Het boek zou niet half zo mooi zijn geweest als het dezelfde inhoud had gehad maar in een andere vorm gegoten was. Dat bewijst maar weer eens dat het niet alleen gaat om wat je schrijft, maar ook hoe je het schrijft.

Mustread!