De vrouw die een degelijke detective schreef

“‘Niet iedereen heeft dezelfde keuzemogelijkheden.’
‘Je hebt altijd een keuze.’
‘Dat zeggen alleen mensen die geluk hebben gehad in het leven.’
‘Maar dan nog, je kunt toch altijd…’
‘Nee,’ zei Charlie, ‘dat is gelul.’”

Zo luidt de filosofie van rechercheur Charlie Lager. In een zwak moment beschouwt ze zichzelf als een parodie op een politieagent (“eenzaam, sociaal mislukt en met een zwak voor drank”), maar wanneer ze op volle sterkte functioneert dan is ze een verdomd goede speurder. Haar collega’s noemen haar ‘de vrouw zonder verleden’ omdat ze zelden iets persoonlijks loslaat, maar als er een meisje verdwijnt uit het dorpje waar Charlie vandaan komt, dan blijkt dat ze juist erg veel met zich meedraagt. Met tegenzin keert ze terug en bijt ze zich vast in de zaak van de vermiste Annabelle.

“Een succesverhaal, zo had een vrouw van het maatschappelijk werk in Gullspång haar genoemd toen ze elkaar in Drottninggatan tegen het lijf waren gelopen. Ondanks haar moeilijke jeugd was het toch goed gekomen met haar.
Charlie had haar veel te blije gezicht bestudeerd en gedacht: misschien moet jij eens leren tussen de regels door te lezen.”

Het draait vooral om Charlie in deze misdaadroman van Lina Bengtsdotter. Het politieonderzoek is eigenlijk bijzaak. In die zin is De vrouw die terug moest te vergelijken met Mannen die vrouwen haten van Stieg Larsson of The silence of the lambs van Thomas Harris. Die boeken zijn echter razend spannend en dat kan van dit boek niet gezegd worden. Er hangt een aangename spanning, maar je nagels zijn veilig. Het is veel meer een detective dan een thriller.

Terwijl Charlie graaft in het leven van Annabelle en de bewuste avond, komt ze steeds meer te weten over haar eigen verleden. Dingen die ze liever niet zou willen weten, want ze heeft heel hard haar best gedaan om d.m.v. drank en anonieme seks haar jeugd te vergeten. Bengtsdotter beschrijft de manier waarop Charlie zichzelf staande houdt en haar herinneringen onderdrukt op treffende wijze. Omdat de focus zo op Charlie ligt, komen de andere karakters er helaas wel wat bekaaid vanaf. Vooral haar collega Anders - die plotseling een ommezwaai maakt van voetveeg naar opstandig – had wat meer aandacht mogen krijgen. Gelukkig is Charlie erg gecompliceerd (lees: fucked up) en realistisch. Haar personage draagt het boek vrijwel moeiteloos. Haar droge, cynische humor zorgt ervoor dat alle ellende niet al te zwaar wordt.

“‘Waar ga jij dan heen?’
‘Thee halen. Ik heb een vreselijke nacht gehad.’
Wat heb je dan aan thee, dacht Charlie.”

Naast de verhaallijn waarin Charlie onderzoek doet naar de verdwijning van Annabelle en ze ongewild herinneringen oprakelt, speelt er nog een verhaallijn met twee jonge meisjes in de hoofdrol. Lange tijd blijft onduidelijk wat deze twee verhaallijnen met elkaar te maken, maar aan het einde passen de puzzelstukjes precies in elkaar. Bengtsdotter lijkt een beetje te spelen met de verwachtingen van ervaren thriller-lezers. Ze kent het gebruikelijke patroon op haar duimpje en bouwt de spanning vakkundig op. De uiteindelijke ontknoping zal voor velen volkomen onverwacht komen en vind ik uitstekend. Ook de maatschappijkritische noot is me zeer goed bevallen.

De vrouw die terug moest van Lina Bengtsdotter is een solide detective met een interessante hoofdpersoon, een boeiende zaak en een verrassende conclusie.