Hoge verwachtingen worden niet waargemaakt

In het langverwachte debuut Godblind van Anna Stephens, het eerste deel van een fantasy trilogie, staan de twee koninkrijken Rilpor en Mireces lijnrecht tegenover elkaar. In Rilpor aanbidden ze vreedzame goden. In Mireces aanbidden ze nog steeds de traditionele, bloeddorstige goden en deze ‘Red Gods’ willen zoals vanouds opnieuw over het hele land heersen. Als de koning van Rilpor overmand is door verdriet door de mysterieuze moord op de koningin is de tijd rijp voor de Red Gods om toe te slaan en Rilpor opnieuw te veroveren.

In het eerste hoofdstuk wordt al meteen duidelijk dat dit boek niet geschikt is voor tere zieltjes. Stephens gaat er met gestrekt been in. Er wordt flink wat afgevloekt, gemoord en gemarteld. Daardoor zit er vanaf het begin een geweldige vaart in het verhaal. Helaas wordt er zo vaak van perspectief gewisseld – en moeten er in elk perspectief weer nieuwe personages geïntroduceerd worden – dat het verhaal al snel wat hapert. Al struikelend gaat de vaart er langzaam uit. Na verloop van tijd valt ook op dat sommige personages weinig toevoegen aan het plot. De personages die eruit springen zijn Lanta, Dom, Rillirin en Crys. Hoge priesteres Lanta is anders omdat ze een zeer machtige, slechte vrouw is. Ziener Dom is fascinerend vanwege zijn worsteling met de goden. Voormalige slavin Rillirin wekt sympathie op met haar transformatie en Crys is een prettig karakter simpelweg omdat hij de meest uitgewerkte persoonlijkheid heeft. Tara is als vrouw in een militaire mannenwereld veelbelovend, maar daar blijft het vooralsnog bij. De overige personages zijn eendimensionaal en amper van elkaar te onderscheiden. Hopelijk diept Stephens de personages in de volgende boeken verder uit.

Godblind is een debuut en zo leest het ook. Verschillende onderdelen lijken nog wat onwennig. De dialogen doen soms vreemd modern aan. De romantiek voelt vaak misplaatst en geforceerd, met de uitzondering van de relatie die Crys aangaat. Deze ontwikkeling was een welkome verrassing.

Is het boek spannend? In zekere zin wel. Het boek staat bol van de veldslagen en Stephens is prima in staat de lezer in spanning te houden door bepaalde dingen een mysterie te laten. Op een gegeven moment gaat het gebrek aan antwoorden overigens enigszins tegen haar werken. De personages zijn wat te mager om ook nog eens allerlei informatie over ze achter te houden. Het biedt weinig houvast en interesse. Het zou wonderen voor het boek hebben gedaan als een belangrijk, goed uitgewerkt, sympathiek personage het niet overleefd zou hebben. Dan weet je als lezer meteen dat niemand veilig is. Dat zou alles op scherp hebben gezet. Dat mist Godblind een beetje.

Uiteindelijk weet Stephens het boek toch af te sluiten met een onverwachte twist die voor sommige lezers misschien te laat komt, maar die een hoop lezers nieuwsgierig zal maken naar het vervolg. Er is nog tijd voor een koerscorrectie, dus wellicht maken boek twee en drie de verwachtingen alsnog waar.