Grootser, bloederiger en ongeloofwaardiger

In Hangman voert Daniel Cole in plaats van William ‘Wolf’ Fawkes, die nu op de vlucht is, Emily Baxter op als hoofdpersoon. Na de gebeurtenissen uit Ragdoll heeft ze moeite om mensen te vertrouwen. Dan worden er een reeks nieuwe, gruwelijke moorden gepleegd door verschillende daders die voorheen nog normale burgers waren. Sommige misdaden worden gepleegd in de Verenigde Staten en sommige in Engeland, dus Baxter moet gedwongen samenwerken met twee Amerikaanse agenten. Het wantrouwen van beide zijden is intens. Gelukkig is oud-collega Edmunds bereid om Baxter weer te helpen.

Met de proloog gooit Cole de lezer meteen in het diepe. Het idee is goed – een verhoor dat plaatsvindt ná de conclusie van de zaak – maar helaas slaat dat een beetje dood door de overdaad aan informatie en chaotische wijze van presentatie. Het resultaat is warrig en verwarrend, wat het een lastig begin maakt voor beginners en 'gevorderden.’ Dit tweede boek was ideaal geweest om de andere karakters wat meer uit te werken (nu Wolf out of the picture is) maar dit gebeurt eigenlijk niet of nauwelijks. Baxter is dezelfde persoon als in het vorige boek + trust issues en een promotie die ze niet echt lijkt te willen. Edmunds worstelt nog steeds met hetzelfde probleem: hoe zijn werk en gezin te combineren? En het belangrijkste nieuwe personage, CIA-agent Rouche, blijft lang mysterieus, maar als zijn geheim onthuld wordt dan voegt dat voor de lezer eigenlijk niet zoveel toe. Natuurlijk is persoonlijke ontwikkeling geen noodzaak in een thriller, maar het voelt toch als een gemiste kans.

Hangman wil het allemaal nog grootser en bloederiger dan zijn voorganger en daardoor worden alle onwaarschijnlijkheden waarvan het plot (en dan vooral de psychologische motieven van de moordenaars en de haalbaarheid van de opzet van delen van het plan) aan elkaar hangt genadeloos blootgelegd. Ook de manier waarop de ‘good guys’ zich gedragen is nogal over-the-top. Cole schept een sfeertje waarin ‘tot het uiterste gaan’ bijkans bejubeld wordt en dat valt bij mij niet in goede aarde. De humor is nog steeds heerlijk, al heeft Cole de neiging om daar ook een tikkeltje te overdrijven. In een enkele passage gaat het zelfs de slapstick-kant op. En ook de spanning lijdt onder een overvloed aan onrealistische en hysterische wendingen. Er had wel wat meer rationaliteit en realiteit in het boek mogen zitten, want het vraagt wel erg veel (té veel) qua suspension of disbelief.

De hoge mate van onwaarschijnlijkheid waar het plot op leunt, doet Hangman de das om. Het volgende deel in de serie is niet meer aan mij besteed. Ik pas.