Debuut met losse eindjes

In Oker van Ellen Verstrepen richt hoofdpersonage An zich tot Hasse, die ze leert kennen via haar broer Rutger en op wie ze hopeloos verliefd wordt tijdens hun dagelijkse pendelritjes. In haar brief aan hem vertelt An over haar leven, de (soms moeilijke) relatie met haar ouders en haar broer, én over haar gevoelens voor Hasse.

Oker las als een trein en heeft me vaak doen grinniken. An heeft een eerder cynische blik op het leven, en die kon ik best appreciëren. Ook lees ik graag over complexe relaties tussen mensen, en aan complexe relaties geen gebrek hier. Als je op zoek bent naar een vlot debuut, zou ik Oker dus zeker aanbevelen.

Toch waren er ook een paar zaken die me stoorde. An maakt verschillende rotte dingen mee en doet een paar verrassende ontdekkingen met betrekking tot haar familie. Toch blijft de focus doorheen het verhaal steeds te liggen op die onbereikbare Hasse, wiens doen en laten haar volledige gemoedstoestand bepaalt. De meer ingrijpende gebeurtenissen van het boek krijgen maar half zoveel van haar aandacht. Zelf krijg ik altijd een beetje de kriebels van (vrouwelijke) personages die hun leven volledig laten afhangen van hun love interest.

Daarnaast zijn er een paar losse eindjes die nooit echt worden uitgeklaard (waar ik omwille van spoilers niet te veel over kan zeggen), en worden een aantal plotwendingen pas in de epiloog vermeld. Daar had misschien meer in kunnen zitten. Desondanks ben ik blij dat Oker een plekje heeft in mijn boekenkast en ben ik zeer benieuwd naar volgend werk van Ellen Verstrepen!