Een schrijver die zijn tijd vooruit was

Ik las “Reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren” van Jules Verne. Het was een samenvoeging van “De la terra à la lune” en het vervolg “Autour de la lune” van dezelfde auteur. Mijn versie was een Nederlandstalige vertaling uit 1876, dus het was even wennen aan het ouderwetse taalgebruik. Zoo wordt menschen nog op deeze manier geschreven. Ook kom je zinnen tegen als “De oplettende lezers weet inmiddels dat...” of “We zullen de lezer hier verder niet mee vermoeien...”. Dit soort taalgebruik kom je tegenwoordig bijna niet meer tegen, maar was vroeger erg gebruikelijk in boeken.
Het verhaal begint net na de Amerikaanse Burgeroorlog (1860-1865). De leden van de Gun-club, die wapens ontwikkelden tijdens de oorlog, zijn nu werkloos en vervelen zich. Eén van hen komt met het idee om een projectiel te bouwen en die naar de maan te schieten. Later wordt besloten dat er drie mannen in dat projectiel zullen zitten, zodat men de maanbewoners kan ontmoeten.
In de daaropvolgende hoofdstukken vertelt Verne uitgebreid hoe dat projectiel gemaakt wordt, hoeveel kruit daarvoor nodig is en op welk tijdstip de lancering het beste kan plaatsvinden. Dit alles met uitgewerkte berekeningen. Hoewel veel van Vernes berekeningen en kennis van sterrenkunde inmiddels door de moderne wetenschap is ontkracht, is dit boek wel een bewijs van Vernes uitzonderlijke kennis van de bètawetenschappen en was hij zijn tijd ver vooruit.
Het boek draait voornamelijk om de drie mannen die de reis naar de maan maken en hun belevenissen in de Columbiad, het projectiel waarin ze de maan bezoeken. Verne weet, ondanks de beperkte ruimte in de Columbiad, toch de vaart goed in het verhaal te houden. Als lezer vraag je je telkens af hoe het verder zal gaan. De terugreis wordt heel lang niet besproken, dus wil je weten of de drie ontdekkingsreizigers ooit nog op aarde terugkeren en hoe dan.
Deze uitgave is geïllustreerd met prachtige zwart-wit tekeningen wat het boek echt een pareltje maakt om te koesteren.