Een knorpot met een onnavolgbaar gevoel voor humor

Naar aanleiding van de twintigste verjaardag van de publicatie van zijn boek “Een klein eiland” stelt zijn uitgever tijdens een lunchafspraak aan Bill Bryson voor om een vervolg te schrijven: “Hij klonk ongedwongen, maar in zijn ogen zag ik kleine glinsterende pondtekens waar gewoonlijk zijn irissen zaten.” Ongeveer tegelijkertijd wordt Bill Bryson opgeroepen om een test af te leggen in het kader van het verkrijgen van het Brits staatsburgerschap.

Het boek is opgebouwd rond de reis die Bryson aflegt van het Engelse zuiden naar het Schotse noorden waarbij elk hoofdstuk een min of meer afgerond verhaal vormt. De titel van het boek verwijst naar Little Dribbling. Dit is een fictieve plaatsnaam die in zijn boek “Een klein eiland” (die zijn eerste reis door Groot-Brittannië 20 jaar geleden beschrijft) tot stand kwam. Volgens mij moet je hierbij aan een dribbelende voetballer denken: Brysons reis verloopt langs een denkbeeldige lijn van het Engelse zuiden tot het Schotse noorden en hij legt deze weg al dribbelend af, hij maakt geregeld zijsprongetjes.

Deze nieuwe reis (dus 20 jaar na de eerste) biedt de auteur de gelegenheid om in dit boek mooie parallellen te scheppen tussen het ouder worden van de auteur en de bijhorende kwaaltjes (minder alert, onhandiger, minder geduld, ...) en hoe Groot-Brittannië er met het vorderen der jaren ook niet op vooruitgegaan is. Bryson geeft blijk van een grote liefde voor de natuur en in het bijzonder voor het Britse platteland. Leegstand en het rondslingerend afval symboliseren voor hem de achteruitgang van het eiland sinds zijn vorige reis.

Het meest gebruikte element is zonder twijfel de humor waarvan Bryson zich bedient. Hij realiseert dit door zichzelf als een mopperende oude knorpot te profileren. Daarnaast is het verhaal ook doorspekt met anecdotes die bijvoorbeeld draaien rond zijn wedervaren met de lokale horeca of detailhandel.

De schrijver heeft mij in positieve zin kunnen raken met zijn haast kinderlijke adoratie voor het Britse platteland en zijn nostalgische beschouwingen. In negatieve zin moet hij er wel over waken niet te veel te sakkeren en de oude knorpot te spelen alhoewel dit volgens mij eerder een stijlfiguur is om zijn humor te kunnen spuien. Zoals hij het zelf treffend samenvat: “Maar nu staak ik mijn tobberig getier. Laten we een eindje gaan wandelen en genieten van dit prachtige stuk natuur zolang het nog kan.”

Tot slot heeft hij nog een waardevol advies in petto: als je het waardevol erfgoed wilt behouden moet je er ook een inspanning voor leveren, er dienen tijd en middelen aan toegewezen te worden. Gebrek aan aandacht hiervoor leidt tot verval.

De weg naar Little Dribbling is het eerste boek dat ik van deze auteur lees dus ik kan niet vergelijken met eerder werk. Bill Bryson heeft een vlotte pen, schrijft niet nodeloos complex en zijn verhalen zijn doorspekt met anecdotes, historische achtergrondinformatie en beschrijvingen en dit alles met een onnavolgbare humor gebracht. Sommigen zullen hem misschien wegzetten als een oude knorpot maar dan wel op zijn minst een knorpot met een onnavolgbaar gevoel voor humor.