Een dun maar rijk boek in een trefzekere schrijfstijl

Ooit voorspelde de mysterieuze ziener en dokter Adami de toekomst van de toen puberende hoofdpersoon Paula. Hij legde daarbij de speelkaart schoppenvrouw hetgeen niet veel goeds voorspelt. Meer bepaald waarschuwde hij haar om geen kinderen te krijgen. Vele jaren later lijkt dokter Adami alsnog zijn gelijk te halen wanneer Paula via de televisie verneemt dat haar dochter een misdaad heeft gepleegd.
Het verhaal is in wezen vrij eenvoudig opgebouwd: het verhaal wordt vanuit het perspectief van Paula verteld en speelt in het heden met in het middengedeelte een vrij lange terugblik op de puberteit van Paula. Paula is duidelijk het belangrijkste personage en het is ook door de ogen van Paula dat we de andere personages leren kennen. Via de gebeurtenissen uit haar jeugd leren we Paula beter kennen en ook in het heden maakt zij een evolutie door. De schrijfster heeft aan enkele woorden genoeg om een gevoel van onbehagen, van naderend onheil bij de lezer op te roepen en dat straalt ook op de hoofdpersonages af.
Ondanks deze niet-complexe opbouw is het een rijk boek dat start als een thriller om vervolgens meer de psychologische kant op te gaan, dit alles overgoten met een saus van mysterie. Het beperkt gebruik van de traditionele spanningselementen (perspectiefwisselingen, flashbacks en -forwards) doen wat mij betreft geen afbreuk aan de boeiende leeservaring.
Er kunnen mijn inziens verschillende thema’s onderscheiden worden, er is niet één of een paar overheersende thema’s: de invloed van gebeurtenissen en personen uit onze jeugdjaren op onze latere persoonlijkheid, man-vrouw relatie (huwelijk), moeder-dochter relatie, het toeval, belangrijke keuzemomenten in het leven (dilemma’s), ... Mensje van Keulen heeft uit deze vele thema’s een boeiend geheel gebrouwen.
De schrijfstijl van Mensje van Keulen spreekt mij ten zeerste aan. Hoewel het geen dik boek is, vind ik toch dat het inhoudelijk zeer rijk is. Mensje van schrijft zeer trefzeker en elke woord lijkt grondig gewikt en gewogen.
Ondanks de sfeer van mysterie, heeft het boek mij zeker ook kunnen raken, o.a. door de soms verscheurende keuzes waarvoor de hoofdrolspelers geplaatst worden. Het meest opvallende element is voor mij het open einde dat wel heel open is,het staat als het ware wagenwijd open. De tuin die in het donker is verdwenen symboliseert de vele vragen zonder antwoord.
Een overheersende boodschap heb ik niet kunnen ontdekken, er vallen wel (naargelang van de gevoeligheden van de lezer) meerdere boodschappen of lessen uit te halen, vb. de invloed van gebeurtenissen en personen uit onze jeugdjaren op onze latere persoonlijkheid, hoe het toeval of het lot onze levens bepaalt, ...
Deze titel dekt in ieder geval een deel van het verhaal. Misschien had Mensje van Keulen nog een andere betekenis in gedachte: Paula is een vrouw die klappen te verwerken krijgt, de schoppenvrouw.
Dit boek was mijn kennismaking met Mensje van Keulen en ik had dus geen uitgesproken verwachtingen. De schrijfstijl van de auteur spreekt mij in ieder geval zeer aan en “Schoppenvrouw” heeft mij een boeiende leeservaring bezorgd. Eerder werk van haar wordt bij deze op mijn leeslijst geplaatst.