De ene verhaallijn overtuigt meer dan de andere

In “Woodstock” van Els Quaegebeur logeren Nola en David (een toneelschrijver met enig renommee) in een bed and breakfast in het voormalige hippiedorp. David wil zijn writer’s block overwinnen en een toneelstuk schrijven dat de schaduwzijde van het legendarische festival belicht. Daarnaast hoopt hij ook voor een nageslacht te zorgen en Nola eindelijk zwanger te maken. Terwijl David zijn toneelstuk op poten tracht te zetten, vindt Nola in het gastenboek van de B&B aangrijpende brieven van een vader aan zijn op Woodstock verongelukt zoontje Nicky.
Nola, David en de vader van Nicky zijn de hoofdpersonages van “Woodstock”. Enkel de vader van Nicky kent een noemenswaardige ontwikkeling doorheen het verhaal en is ook het meest aansprekende personage. Nola komt naar voren als een gedwee en vrij introvert persoon (ze loopt niet met haar emoties te koop) en gaat behoorlijk geniepig (heimelijk/stiekem) te werk. David kan vooral omschreven worden aan de hand van de termen dominant, aanstellerig, eigenwijs, zelfingenomen, iemand die zichzelf graag centraal plaatst. De vader van Nicky kent de grootste ontwikkeling en deze hangt samen met de verwerking van het vreselijke drama van het verlies van een kind en de impact hiervan op de relatie met zijn vrouw.
“Woodstock” is het eerste boek van Els Quaegebeur dat ik lees. Maar het geeft mij wel zin om ook haar eerder werk (boek, columns) eens grondig te bekijken en heel waarschijnlijk ook te lezen. Haar schrijfstijl is alleszins toegankelijk te noemen, ze heeft een vlotte pen. De opzet van het verhaal zit knap in elkaar en er is ook een mooi spiegelbeeld tussen het verlies van een kind, enerzijds, en twijfels over kinderen krijgen, anderzijds. De uitwerking van het verhaal rond de vader van Nicky overtuigt, dat van Nola en David iets minder. De verschillende fasen in het verwerkingsproces van het verlies van een kind worden mooi weergegeven. In het verhaal rond Nola en David gebeurt er op de keper beschouwd niet zo veel, deze verhaallijn geeft net als de twee hoofdpersonages niet blijk van veel energie, sommige passages lijden onder een gebrek aan geloofwaardigheid en niet alle vragen worden beantwoord.
Je kan “Woodstock” bezwaarlijk een heel spannend boek noemen maar dat was waarschijnlijk ook niet de opzet van de auteur. De afwisseling van vertelvormen (gastenboekfragmenten) en de flashbacks vermijden dat het een monotone leesbeurt wordt. Deze flashbacks betreffen zowel het verleden van David en Nola als de brieven van de vader van Nicky, die de verschillende fasen in het verwerkingsproces van het verlies van een kind weergeven. De emotie en diepgang zitten vooral in het nog niet volledig afgerond rouwproces van de vader van Nicky dat zich uit in ontroerende brieven.
Woodstock behandelt heel wat thema’s (het nog niet volledig afgerond rouwproces van de vader van Nicky, een huwelijk in crisis door een niet gedeelde kinderwens en een gebrek aan openheid of zeg maar heimelijk verraad, kritiek op het Woodstockfestival en bij uitbreiding de hele Flower Power beweging) maar ik denk niet dat de auteur een overkoepelende boodschap heeft willen meegeven. Er zijn ongetwijfeld wel een aantal deelboodschappen (of “levenslessen”) uit “Woodstock” te halen en deze hangen voor een stuk ook samen met het individuele perspectief of gevoeligheden van de lezer. Het spiegelbeeld tussen het verlies van een kind, enerzijds, en twijfels over kinderen krijgen, anderzijds, en de impact van beide op een relatie zal mij bijblijven.