Dodenstoel van Johan Andersen

Het telefoontje dat Hamer voor dag en dauw van zijn korte nachtrust berooft, is het begin van een onwaarschijnlijk en tenen krullend verhaal.
In een monumentale woning in Amsterdam treft hij een bloederig tafereel aan. Een man, die hij herkent als kolonel Westerlaake, hangt aan een touw, zijn armen en benen strak opgetrokken. Hij is de keel overgesneden en zijn tong is verwijderd.
Op bed ligt zijn vrouw, mishandeld en eveneens de keel overgesneden.
In de kast wordt tot ieders grote verbazing een totaal getraumatiseerd jongentje aangetroffen dat getuige geweest is van de slachtpartij. De boodschap op de spiegel: "Mij is de wrake" is in bloed geschreven en houdt de lugubere belofte in van meer moorden.
Hamer, ex-commando en tegenwoordig veiligheidsadviseur van defensie, wordt toegevoegd aan het team van Neli Panko, inspecteur bij de afdeling Zware Criminaliteit. Zij is gespecialiseerd in de psychologie van seriemoordenaars.
Er heerst een sfeer van spanning en wantrouwen tussen hen, maar ze beseffen dat ze noodgedwongen zullen moeten samenwerken willen ze deze waanzin stoppen.
Naarmate ze dieper verwikkeld geraken in een kluwen van drugs- en mensensmokkel met uitlopers tot in Sebrenica en hun missie gevaarlijk wordt, betert hun verstandhouding en groeit hun wederzijds respect.

De debuutthriller van Johan Andersen (Nederlands uitgever en schrijver) begint zoals een goede thriller hoort te beginnen: met een bloederige moord.
De personages in de hoofdrol en de side-kicks geven meteen een vertrouwd gevoel en zuigen de lezer in het verhaal vast.
De moorden blijken al gauw deel uit te maken van een groter geheel, maar door de vele verwijzingen naar legereenheden en verschillende instanties, gaat hier een deel van de spanning verloren.
De aandachtige lezer krijgt al van bij het begin subtiele aanwijzingen naar de dader. Dat kan leiden tot een anticlimax of net de vraag oproepen of het misschien een doordachte misleiding is.
Net als het verhaal wat stoffig en eentonig wordt, komt er iedere keer weer een stuk waar vaart in zit waardoor de lezer toch attent blijft.
Doordat iedere nieuwe moord netjes in een apart hoofdstuk onderverdeeld is, kan je van echte spanning niet spreken en ontbreekt elk verrassingselement.
De verwijzingen naar de 'Dear Boss' brieven van Jack The Ripper geven een originele draai aan het contact tussen Neli en 'Nimrod'. De gevatte dialogen zorgen dan weer voor een luchtige toets: "De dikke en de dunne", zei Hamer, "het zouden * en * kunnen zijn." "Zeker', antwoordde Ross, "maar al ware ze de paus en Trump, zolang we niet weten waar ze zijn, maakt het weinig uit.
De samenhang tussen drugsmokkel, mensenhandel, de zorgvuldig gekozen slachtoffers en de achtergelaten Bijbelteksten, blijft tot het einde een goed bewaard geheim.
"Wee hem die valsheid getuigt tegen zijn broer", kan dan weer wijzen op een persoonlijk motief.
Een aantal slordigheden zoals onder andere 2x na elkaar dezelfde zin (p. 239), een i- pad die plots in een krant verandert p. 44) of tegenstrijdigheden zoals Neli die van Amsterdam naar Amsterdam rijdt en aankomt in Zoetermeer (p. 291- 292), zijn storend.
Ondanks een aantal haperingen is de aparte schrijfstijl van Andersen aangenaam om te lezen en gaat het verhaal naar de ontknoping toe in een stroomversnelling. Eens duidelijk is voor wie 'de stoel' bedoeld is, ontkom je er niet meer aan: met dit boek stop je niet voor de laatste letter gelezen is...

Van een goede thriller verwacht ik nagelbijtende spanning.
De verwachting voor Dodenstoel was hooggespannen, maar werd voor mij niet geheel ingelost. Een vlot verhaal, een unieke schrijfstijl en een originele ontknoping ten spijt, kwamen de dreiging en het gevaar voor mij niet genoeg tot uiting, waardoor ik net dat ietsje miste waardoor ik wakker wilde blijven.