De spanning grijpt je en laat niet meer los

Thomas Enger (21 november 1973) werd geboren in Oslo, Noorwegen. Zijn moeder was fysiotherapeut, zijn vader leraar Frans en Engels. Hij volgde een sportopleiding en werkte een jaar als sportleraar. Vervolgens studeerde hij geschiedenis en journalistiek, en werkte tien jaar bij een internetkrant, waarvan de laatste vijf jaar als hoofdredacteur sport. Zijn eerste thriller, Schijndood, werd direct een bestseller en ook zijn tweede, Fantoompijn, heeft inmiddels prijzen in de wacht gesleept. Beide boeken maken deel uit van een zesdelige serie, waarvan het derde inmiddels in Noorwegen is verschenen.

Fantoompijn is het tweede boek in een serie over de Noorse journalist Henning Juul, een man die letterlijk en figuurlijk getekend is door een brand waarbij zijn zoontje Jonas om het leven kwam en waarover al meer te lezen was in het eerste deel, Schijndood. Ook in Fantoompijn kampt Juul nog steeds met een schuldgevoel over de dood van zijn kind, vooral omdat hij vermoed dat de brand opzettelijk werd veroorzaakt. Als hij dan ook vanuit de gevangenis benaderd wordt door crimineel Tore Pulli, die zegt onschuldig te zijn en Juul vraagt uit te zoeken wie hem erin geluisd heeft, en in ruil daarvoor meer informatie wil geven over wie er die bewuste avond verantwoordelijk was voor de brand, aarzelt Juul geen moment. Hij heropent de zaak en gaat gedreven op onderzoek uit. Nog gedrevener en wanhopiger is de verhaallijn van nieuwscameraman Thorleif Brenden, die gedwongen wordt een misdaad te plegen, een misdaad die alles te maken heeft met Tore Pulli.

De proloog maakt duidelijk dat Juuls informant er werkelijk is ingeluisd. Toch weet Enger gedurende het verhaal twijfel op te wekken en rijst constant de vraag of Pulli nou wel of niet schuldig is. Ook de vraag wie er verantwoordelijk is voor de verwoestende brand in Juuls appartement blijft terugkeren. Gelukkig heeft Enger het vermeden om Juul zichzelf in zelfmedelijden te laten wentelen. De dood van zijn zoon speelt een grote rol, maar is niet overheersend aanwezig. Psychologisch gezien heel knap gedaan, omdat de gedrevenheid waarmee Juul zich vastbijt in deze zaak hoofdzakelijk voortkomt uit zijn honger naar gerechtigheid en de drang om te weten wie er verantwoordelijk was voor de dood van zijn zoon.

Ook de verhaallijn van cameraman Thorleif Brenden is aangrijpend en psychologisch overtuigend, en wat spanning aangaat de drijfveer van het geheel. Een spanning die langzaam opgebouwd wordt en geleidelijk, als de twee verhaallijnen steeds dichter bij elkaar komen, de aandacht van de lezer grijpt en niet meer loslaat.

Met Henning Juul als interessante hoofdpersoon en een grote cast aan personages die allemaal hun eigenaardigheden hebben, geplaatst in een complexe plot, maken dat Fantoompijn een feestje is om te lezen. Net als in Schijndood eindigt het verhaal met een cliffhanger, die niet iedereen zal weten te waarderen, maar die wel reikhalzend doet uitkijken naar deel drie van de serie. Kom maar op, zou ik zeggen.