Gruwelijkheden in dichtvorm

Al sinds zijn vroege jeugd houdt Sergej Koeznetsov (Moskou, 1966) erg van boeken. Door het vele lezen voelde hij zich soms schuldig tegenover al die schrijvers van mooie verhalen en wist geen betere manier om die schuld in te lossen dan de huidige generatie eveneens van boeken te voorzien. De kortere versie hiervan is volgens Koeznetsov dat hij schrijft omdat hij het leuk vindt. Hij studeerde scheikunde, maar werd film- en muziekcriticus, schreef diverse boeken en vertaalde enkele boeken van Stephen King. Met zijn eigen werk hoopt hij te bereiken dat de wereld anders gaat aankijken tegen het verleden van de Sovjet Unie.

In Vlinderhuid  maken we kennis met de drieëntwintigjarige Ksenia. Ze is ondanks haar jonge leeftijd al hoofdredacteur van een online krant en heeft zodoende haar professionele leven aardig voor elkaar. In de privésfeer gaat het wat minder goed met haar. Ksenia is alleenstaand en omdat zij een liefhebber is van zware BDSM, kan zij geen enkele relatie in stand houden. Om toch aan haar trekken te komen neemt ze genoegen met softe seks – vanilleseks – maar voelt zich daar allesbehalve gelukkig bij, wat zich uit in zelfmutilatie. Dan duikt er in Moskou een seriemoordenaar op die zijn vrouwelijke slachtoffers zwaar verminkt. Ksenia besluit een website op te zetten om de moordenaar in de val te laten lopen, maar wanneer zij eindelijk contact met hem krijgt, dreigt ze verstrikt te raken in hun wederzijdse obsessie voor elkaar en komt haar leven ernstig in gevaar.

De flaptekst van het boek belooft veel: een spannend verhaal, waarin via social media jacht wordt gemaakt op een nietsontziende moordenaar; een nagelbijtend kat-en-muisspel, waarbij je op het puntje van je stoel zit. Helaas is dat allemaal in het verhaal niet terug te vinden. Het contact tussen Ksenia en de moordenaar komt pas ver na de helft tot stand, en tot die tijd moeten we het doen met de gruwelijkheden die in enkele hoofdstukken vanuit de dader beschreven worden, opgetekend in dichtvorm waaruit moet blijken dat hij ernstig gestoord is, maar die amper een spannend effect opleveren. En ook nadat Ksenia en de moordenaar met elkaar in contact zijn gekomen, wordt het verhaal nergens spannend. Het blijft allemaal vrij oppervlakkig en de meeste aandacht wordt geschonken aan het seksleven van Ksenia, zowel in het heden als in het verleden; hoe zij daar zelf mee omgaat en hoe haar omgeving er tegenover staat. De échte spanning manifesteert zich pas in het allerlaatste hoofdstuk en dan is het ook in een paar pagina’s gebeurd. Om tot daar te komen moet je je als lezer nog wel worstelen door een aantal hoofdstukken die bijna uit een encyclopedie komen en op anekdotische wijze informatie geven over dingen die wel met het verhaal te maken hebben, maar waar veel te uitgebreid op wordt ingegaan.

Daarnaast is er een regelmatige wisseling tussen het perspectief van de verteller. Het stuitert van de derde persoon naar de eerste persoon, en zelfs naar de tweede persoon, en niet zelden binnen één hoofdstuk. Dat leest heel lastig en de vraag rijst waarom Koeznetsov daarvoor gekozen heeft, aangezien het geen enkele toegevoegde waarde heeft en alleen maar gefronste wenkbrauwen oplevert.

Verwacht je van Vlinderhuid  een spannend boek over een gruwelijke seriemoordenaar en de obsessieve jacht om hem te grijpen, dan kom je waarschijnlijk bedrogen uit. Het boek laat zich het best lezen als een redelijk interessant verhaal over een nogal in zichzelf gekeerde vrouw die worstelt met haar seksuele voorkeur en over de manier waarop zij en haar omgeving daarmee omgaan.