Ik had in eerste instantie hoge verwachtingen van dit boek door de manier waarop het werd aangekondigd. DE ontdekking van 2013 en dergelijke.
Mijn belangstelling was al meteen gewekt doordat ik mij afvroeg wie er in die graven zou liggen natuurlijk.
Ik vond het gegeven van een man die een lijk begraaft in zijn tuin en daarbij stuit op 2 andere lijken die hij daar niet heeft begraven erg interessant. Helaas werd het verhaal nergens echt spannend en moest ik soms moeite doen om mijn aandacht erbij te houden, vooral door de lange en rare, ingewikkelde zinnen.

"Gelukkig" had ik van diverse lezers gehoord dat het boek behoorlijk tegenviel en begon ik uiteindelijk met een stuk minder hoge verwachtingen aan dit boek. De karakters zijn simpel en ook niet allemaal even goed uitgediept. Eigenlijk lees je alleen de gedachtengang van de hoofdpersoon Jason. Ik had Jason wel wat meer diepgang willen geven en wat meer pit. Hij laat alles wel erg lijdzaam gebeuren.

De schrijfstijl is erg apart, ik moest erg wennen aan de lange en soms gekunstelde zinnen die ik een paar keer moest lezen. Uiteindelijk raakte ik er wel aan gewend maar het is geen boek dat erg makkelijk weg leest.

Eigenlijk weet je al vrij snel in het boek wie er in de graven liggen en wie de daders zijn, die spanning is dus al weg.
Op zich hoeft dat niet te betekenen dat het verhaal niet meer spannend zou kunnen zijn, maar in dit geval kabbelt het verhaal een beetje voort tot de bewuste nacht waarin alles ineens lijkt te gebeuren.
De ontknoping van het verhaal speelt zich af in die ene nacht waarin dan ook alles gebeurd en alle verhaallijnen samen komen.
Dat had wel wat beter verdeeld kunnen worden, zodat in het hele boek door de spanning voelbaar zou zijn.

Nu was alleen het eind redelijk spannend, maar doordat er dan weer met ingewikkelde, lange zinnen werd gestrooid zakte die spanning ook snel weer weg.

Jamie Mason heeft een niet heel vlotte schrijfstijl naar mijn mening, nogmaals door de lange en gekunstelde zinnen, die soms lastig te begrijpen zijn zonder dat je ze een paar keer leest. Na een onderbreking moest ik er dan ook weer even inkomen.

Wat ik wel erg grappig vond is dat je op het eind van het boek, in de bewuste nacht waarin de ontknoping volgt, meeleest met de gedachtengang van een hond, die dan ook best een grote rol speelt in het verhaal.

Ik vond het niet zo slecht dat ik het boek aan de kant wilde gooien, maar de ontdekking van 2013 is het voor mij zeer zeker niet !