De Vergiftigde Gave door Melinda Salisbury | Een Boek Review

Laat ik vooral met de cover beginnen! Die is waanzinnig, zo mooi! Dat belooft wat voor de rest van het boek. Het verhaal begint bloedstollend.


Zelfs als er geen gevangenen zijn, hoor ik hun kreten. Ze zitten als geesten in de muren en tussen twee voetstappen in weerkaatst hun gegil. Als je naar de krochten van het kasteel begeeft, onder de barakken waar de wachters slapen, onder de Aanzegkamer, kom je op de plaats waar ze op rustige momenten een kwijnend bestaan leiden.

Goed mijn aandacht is getrokken.

Twylla is dertien en voorbestemd om haar moeder op te volgen als Zondeneter. Maar dan wordt zij door de koningin naar het paleis gehaald. Als de Incarnatie van Daunen is ze door de goden uitgekozen en moet zij voor de koningin werken.


Om door de koningin zelf te worden ontboden om een dame te worden leek ondenkbaar. En toch stond ze daar, en ze eiste me op als haar beschermeling. En haar taak als Zondeneter dan? had mijn moeder tegen de koningin gezegd, en haar verantwoordelijkheden ten opzichte van het koninkrijk?
Ze heeft grotere verantwoordelijkheden ten opzichte van het koninkrijk had de koningin gezegd.

Conclusie

Het duurde even eer het verhaal echt tempo kreeg, dit heeft vooral te maken met het feit dat dit deel een is van een trilogie, en je daardoor veel informatie te verwerken krijgt. Hoewel ik mij in het begin aan Twylla ergerde, ik vond dat ze klakkeloos deed wat de koningin wilde en alles maar gelaten over zich heen liet komen, werd dit gaandeweg minder. Zeker omdat ik mij besefte hoe jong ze was, en gezien haar ontwikkeling die ze heeft doorgemaakt in het boek
Ik vind het een heerlijk boek en kan niet wachten om met De Slapende Prins, deel twee van deze serie, te gaan lezen.