Een verhaal vol ellende maar ook vol hoop.

Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/zwarte-lieveling/
Dit boek is oorspronkelijk verschenen in 1995 en in 2017 herschreven en opnieuw uitgegeven. Het is het eerste deel van De Oneindigheidstrilogie

Het boek is gebaseerd op waargebeurde feiten. Mishandelingen en misbruik zijn, helaas, nog steeds actuele onderwerpen. Regelmatig zie je het in het nieuws voorbij komen en het lijkt een ver van mijn bed show. Dit verhaal brengt het met een klap, boem, mijn huiskamer binnen.

Zwarte lieveling

Hoofpersoon is Saskia, een veertienjarig meisje. Het wordt vanuit haar point of view verteld, met regelmatige flashbacks van de situatie thuis. Ze weigert zich in de slachtofferrol weg te laten zetten en probeert het leven, met weliswaar hulp, positief te zien.


Was dat alles wat ze kon? Haar ellende in de etalage zetten? Te zien voor wie het maar wilde?
Je bent sterk genoeg Vecht om een bloem te worden. Een sterke bloem, bestand tegen storm.

Het tussen wal en schip vallen, de mishandeling constateren en er verder niets aan doen! Een schrijnend probleem van onze maatschappij, ik moest meteen aan het Meisje van Nulde denken.


Nannie en Bonno waren de enigen geweest die Jonka en haar probeerden te helpen. Daarna was er niemand meer. De buren aan de overkant hadden het gezien, de buren onder hen hadden het gehoord. Op school zagen ze de littekens, Jonka viel in slaap in de klas, zijzelf viel flauw tijdens gymles. Het werd geregistreerd, er werd zelf met mama gesproken, maar daar bleef het bij. En niemand zei iets. Niemand.

Woedend ben ik op haar moeder die niets doet en alles maar laat gebeuren. Gelukkig vind Saskia veiligheid en zelfs geborgenheid in het tehuis. Daar komen ze wel voor haar op!


Plotseling was het een lawaai van jewelste. Thea schreeuwde, mama schreeuwde en boven dat alles uit hoorde ze Maureen. ‘Kom op jongens, we gooien hem eruit’
Woest gedreun op de trap, iedereen kwam naar beneden. Maureen had alle meisjes opgeroepen en schreeuwde: Vieze vuile kinderverkrachter, opgerot, jou moeten we niet. Oprotten!

Conclusie

Ik heb het verhaal in één ruk uitgelezen. Dat komt mede door de prettige schrijfstijl. Ik vond het mooi om aan de kantlijn te mogen meemaken dat Saskia groeit van de slachtofferrol naar een stoere jonge vrouw. Weliswaar met horten en stoten. Het verhaal zou geen geloofwaardigheid hebben als dat niet zo was. Door dit boek ben ik wel heel benieuwd geworden naar het verhaal over Saskia’s kleine dappere zusje, Jonka