Review: 19 keer Katherine

19 keer Katherine was het derde boek dat ik van John Green las. In 2012 heb ik in totaal vijf van zijn boeken gelezen, waarvan Het Grote Misschien de eerste was. Over 19 keer Katherine hoorde ik verschillende reacties. De een vond hem super, de ander vond hem tegenvallen maar als nieuwe superfan moest ik hem natuurlijk ook lezen!

Wonderkind Colin Singleton heeft eindelijk zijn diploma op zak en de zomer kan beginnen, alleen begint die zomer niet zoals hij had gehoopt. Hij wordt namelijk voor de 19e keer gedumpt door een meisje genaamd Katherine, Katherine 19 om precies te zijn. De break-up laat hem achter met een groot gat en veel twijfels over wat zijn doel in het leven is. Zijn beste vriend Hassan, een groot Judge Judy-fan en Moslim met overgewicht, neemt Colin mee op een roadtrip op zoek naar een baantje en een Eureka moment. Na een dag reizen in Colin’s auto, beter bekend als Satans Lijkwagen, belanden ze in het plaatsje Gutshot in de staat Tennessee waar Hollis en haar dochter Lindsey Lee Wells de jongens onderdak en een baantje aanbieden.

Zoals eigenlijk alle boeken van John Green gaat ook dit boek over de liefde, nouja, meer over dumpen en het gedumpt worden. Colin is er namelijk van overtuigd dat je elke relatie kunt voorspellen met als uitkomst dat er altijd iemand gedumpt wordt. In de zogenoemde ‘Theorema van de Onderliggende Katherine-Voorspelbaarheid’ probeert hij met wiskundige formules en grafieken erachter te komen wie, wie dumpt en op welk moment in de relatie. Ja, inderdaad, het klinkt een beetje vaag en om eerlijk te zijn was dat het op sommige momenten ook. Ik heb duizend keer niks met wiskunde en cijfertjes maar dankzij de toelichting achterin snapte ik er wat meer van. Door deze slimme mensen taal was het boek soms langdradig en op een aantal momenten zelfs een beetje saai.

Het echte John Green sfeertje dat je in elk boek voelt, uitte zich in de avonturen die ze meemaken en de vriendschappelijke relatie die de jongens krijgen met Lindsey. De jonge inwoonster van Gutshot is een fijn personage in het verhaal. Ze is een stoere, spontane meid met meerdere ‘lagen’ die aan het eind van het boek als het ware afgepeld worden. De humor van Hassan en de voetnootjes onderaan sommige pagina’s is onmiskenbaar John. Ik ben een aantal keren van de bank gerold van het lachen (ja, echt waar). Lindsey en Hassan maken het verhaal, dat toch een redelijk serieuze boodschap met zich meebrengt, een beetje luchtig.

Naar mijn mening was dit niet het beste boek van John, maar ik heb het toch met veel plezier gelezen. Ik kan maar geen genoeg krijgen van zijn schrijfstijl, zijn humor en de verhaallijnen die hij altijd weer in zijn boeken weet te stoppen.