Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Een bijzondere vertelling

Lisa Kiewit 28 juni 2019
Na een verhalen- en dichtbundel (2007 & 2010) schrijft Bianca Boer haar eerste roman ‘Draaidagen’. Judith stopt met haar studie en besluit, net als vroeger, bij haar Auschwitz-overlever en dementerende oma Nelly te gaan wonen. Om meer te begrijpen van haar oma’s trauma’s en herinneringen besluit ze te figureren in ‘De krankzinnigen’, een film over een joodse psychiatrische instelling en Auschwitz. Zal dit hen nader tot elkaar brengen?

Boer hanteert een prettige schrijfstijl door korte, beeldende zinnen en hoofdstukken met daarbinnen een afwisseling van drie verhaallijnen: Judith en de beëindiging van haar studie psychologie, Judith en haar oma thuis, Judith op de filmset als figurant. Hierdoor ontstaat er een aangenaam leestempo. Ook doet Boer met iedere verhaallijn iets bijzonders. Zo maakt ze de lezer nieuwsgierig naar de reden waarom Judith gestopt is met haar studie en legt ze een link naar Judith’s eigen verleden. Daarnaast richt Judith zich, vanuit een ik-vertelperspectief, direct tot haar oma: ‘Nini, jij bent de enige die ik ken die zo in eten opgaat dat je alles om je heen vergeet’ (p. 9). Op die manier lees je de liefde maar ook de ergernis die Judith soms ondervindt tijdens het zorgen voor haar oma. De lezer ervaart (of herkent) welke moeilijkheden een mantelzorger ondergaat wanneer diegene zorgt voor een dementerende (groot-)ouder. En dat kan confronterend zijn.

De vertelwijze bij de derde verhaallijn waardeer ik het meest. De filmopnames worden beschreven alsof de lezer de historische gebeurtenissen, net als Judith, zelf ervaart doordat je de wanhoop, angst, paniek, chaos of verwarring van de personages voelt. De realistische schrijfwijze die Boer toepast, versterkt dit: ‘Hoe hard er geschreeuwd wordt, horen we nu op volle sterkte. Van de anders zo rustige sfeer in het gesticht is niets over. Jammerende patiënten, gekrijs, hysterisch gelach, een hoge uithaal die overal bovenuit komt’ (p. 91). Net als de figuranten kun je soms niet geloven dat dit waargebeurd is. Tevens vond ik deze verhaallijn interessant omdat je een kijkje krijgt in het maken van een film en alle hectiek die daar bij komt kijken. Wie regelt wat? Hoe gaat men om met acteurs en figuranten? Hoe vaak wordt iets opnieuw gedaan?

Na het lezen van het boek merkte ik dat ik nog wel meer wilde weten over Het Apeldoornsche Bosch (de instelling) en ontdekte ik dat er het een en ander over geschreven is. De auteur had nog wat meer historische informatie over deze inrichting kunnen geven en belangrijke figuren kunnen beschrijven. Daarnaast verklappen de hints omtrent Judith’s studiebeëindiging iets teveel waardoor de lezer als snel een idee heeft wat er is gebeurd.

Aangezien de film niet chronologisch wordt opgenomen, en dus niet chronologisch wordt verteld, is het heel fijn dat de roman eindigt met een vertelling van ‘De krankzinnigen’. Is Judith uiteindelijk tevreden met het resultaat? Is de band tussen haar en oma Nelly verbeterd? Na dit boek te hebben gelezen kan ik bijna niet wachten totdat het verhaal daadwerkelijk wordt verfilmd.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Lisa Kiewit