Het raakt je hart

Eindelijk mocht ik dit boek dan lezen dankzij de hebban leesclub maar ook eigenlijk een klein beetje dankzij Zomer&Keuning. Toen ik te horen kreeg dat ik dit boek mocht lezen wist ik niet hoe blij ik was. Ik kon wel een meter in de lucht springen. Ookal was het maar 5/10 cm haha. Maar nu heb ik het boek uit en wat vond ik er nu eigenlijk van?

Toen ik te horen kreeg dat dit boek vertaald zou worden en uit zou komen kon ik niet wachten al om dit boek te kunnen lezen. En toen was het eindelijk zover het boek kwam uit en ik had helaas het geld er niet meer voor en baalde ik zo hard. Maar gelukkig kwam hebban met de leesclub voor misschien ooit en ik deed er natuurlijk gelijk aan mee. Want als een fan van Colleen Hoover mag je dit boek gewoon niet missen.

Toen ik de tekst op bol.com eigenlijk had gelezen kwam ik er achter dat er muziek bij het boek zat. En ik dacht echt van muziek bij een boek dat kan toch eigenlijk niet? Maar eigenlijk bevalt het mij super goed. Ze mogen dit van mij wel vaker doen, want het trekt je helemaal mee het boek in. En dat had ik dus totaal niet verwacht zoals ik al zei. Je leert daardoor Sydney en Ridge ook beter kennen.

Natuurlijk vind ik de cover echt geweldig. Ik hou wel van de covers waar een verliefd stelletje op staat en dan heb je de titel ook nog die er zo perfect bij past. Want Sydney blijft maar zeggen Misschien ooit. Je weet gelijk al waar het over gaat, want als je misschien ooit zegt dan wordt het misschien ooit wel wat.

"Misschien niet nu meteen. Misschien niet morgen. Maar misschien... ja, misschien ooit."
Het verhaal wordt vertelt uit twee personages genaamd Sydney en Ridge. Het begint allemaal met Sydney. Eigenlijk had ik nooit verwacht dat ik mijn hele hart in dit verhaal zou gaan verliezen. Ik hou enorm veel van Sydney en Ridge en dit zou ook wel weer een tijdje duren voor ik hun eindelijk ben vergeten. Maar echt vergeten zou ik nooit helemaal doen. Ik heb zo in dit boek mee geleefd ik had het met iedereen te doen Sydney, Ridge, Warren, Maggie maar eigenlijk ook Bridgette. Stiekem kon ik hier en daar ook wel mee huilen. (Maar heb me groot gehouden hoor!) Maar soms kon ik ook echt boos zijn. Ik vind het nog altijd fascinerend hoe Colleen de doofheid van Ridge heeft beschreven. Hoe hij kan horen dankzij de trillingen en natuurlijk ook hoe zij zijn verleden heeft geschreven. Het heeft mij eigenlijk best wel nieuwsgierig gemaakt hoe Sydney de trillingen ook voelt dankzij de oordopjes. Misschien (ooit) dat ik het zelf ga uitvoeren maar dat zal wel een tijdje gaan duren haha. Maar eigenlijk ben ik ook nog best geschrokken door een best heftig stukje van Maggie. Het kwam totaal onverwachts bij mij aan alleen jammer dat het zo kort was. Ik had best meer willen weten over Maggie. Verder ben ik ook erg nieuwsgierig naar het vervolg, want Warren en Bridgette hebben mij behoorlijk nieuwsgierig gemaakt naar hun leven. Want het zou totaal anders zijn dan het verhaal van Sydney en Ridge.

Op naar het vervolg en ik hoop dat jullie ook zo erg hebben genoten van misschien ooit en natuurlijk de muziek!