Wat een mindfuck!

Ik heb het boek De Vrouw na Mij een paar dagen geleden uitgelezen, maar ik ben nog niet aan een nieuw boek begonnen. Waarom niet? Omdat ik nog ontzettend aan het nagenieten ben van de talloze mindfucks in dit boek!

Kleine tegenvaller

Nu moet ik wel bekennen dat ik niet meteen weg was van dit boek, dat uit drie aparte delen bestaat. Met het genre psychologische thriller en een lovende recensie van niemand minder dan Karin Slaughter in chocoladeletters op de cover, verwacht je direct spanning. Maar die spanning bleef lange tijd uit.

Sterker nog, het eerste deel van 180 pagina’s vond ik maar saai. Op zoetsappige en dweperige manier worden de gemoedstoestanden van de ex-vrouw en nieuwe verloofde (de vrouw na mij) van Richard beschreven en is er in geen velden of wegen ook maar enige beroering te bekennen.

Het was alsof ik een tuttig romannetje aan het lezen was, en even overwoog ik om de handdoek in de ring te gooien.

Maar dan gebeurt het!

Net voordat ik aan het tweede deel van het boek begon, kwam ik er opeens achter dat ik het volledige eerste deel op het verkeerde been was gezet. En toen werd het boek niet alleen stukken interessanter, ook het belangrijkste personage werd veel pittiger.

En net wanneer ik dacht dat ik het doorhad, werd ik vrolijk nog een keer kundig misleid. En daarna nog een keer. Het suffe romannetje ontpopte zich in het tweede deel tot een spannend verhaal met talloze dubbele bodems.

Ik verklap helemaal niets...

Ik durf bijna niets inhoudelijks over het boek te vertellen, want ik ben bang dat ik het daarmee verpest voor degene die het nog niet hebben gelezen. Dus ik verklap gewoon helemaal niets. Het enige wat ik van de daken wil schreeuwen is dat je dit boek absoluut moet lezen.

Je moet je even door de eerste 180 pagina’s worstelen, maar dat is het meer dan waard. Het enige nadeel van dit boek is dat je het maar een keer kunt lezen. Want als je eenmaal een keer hebt gelezen hoe de vork in de steel zit, is alle lol er in mijn ogen vanaf.