Vlot misdaadverhaal

Genre; Fictie, suspense/misdaad
Uitgever; Kramat
ISBN; 978 94 62420 298
Uitvoering; Paperback
Aantal pagina’s; 330
Uitgave ; juni 2015





De cover;

Ik vind het een mooie cover. Echt een misdaadcover. De man met de gleufhoed roept voor mij direct misdaadverhaal op. De donkere achtergrond, met de nachtelijke foto van de weg, koplamplicht nodigt mij uit om het boek op te pakken. Cover krijgt een 8.5

Reden;

Ik mocht dit boek lezen voor De Perfecte Buren met dank aan Kramat uitgeverij.

Verhaal;

Laura Dagen is een journaliste die voor haar laatste opdracht undercover gaat in Damme bij het imperium van de Nederlander Herwig Verduyn, zakenman met politieke ambities. Haar opdracht is uit te zoeken hoe Verduyn zijn geld witwast. Tijdens haar undercoverwerk komt Laura er achter dat er veel meer speelt binnen het imperium van Verduyn. Als een rasechte journaliste probeert ze de onderste steen boven te krijgen, maar dit gaat niet zonder gevaar voor haar leven. Ondertussen is Arturo Dias, oud Argentijnse guerrillastrijder, in Damme aanbeland op zoek naar zijn dochter Sara. Sara lijkt plotseling van de aardbodem verdwenen. Als laatste is ze gezien als serveerster in een restaurant dat in het bezit is van Herwig Verduyn. Arturo probeert net als Laura te infiltreren in Verduyns netwerk. Gaat dit lukken en zal hij er achter komen wat er met Sara is gebeurd?

Conclusie;

Damse dagen is het tweede deel rond Arturo Dias. Het eerste deel Kunstroof heb ik niet gelezen, maar dat was voor Damse dagen geen probleem.
Het boek is verdeeld in een proloog, vijf delen en een epiloog. Alle delen volgen een zelfde opzet, wat het een overzichtelijk boek maakt. Als Nederlander merkte ik wel dat een Vlaams boek is, maar dat vind ik over het algemeen geen probleem. Een boek dat zich in België afspeelt met Vlaamse personages hoort ook Vlaams taalgebruik te hebben, wat mij betreft. Alleen zaten er in Damse dagen een aantal zinnen die ook mijn Vlaamse vrienden niets zeiden. Zinnen als Een enkeling zit op een terrasje onwezenlijk te staren naar de dwaze stilte en ik voel mijn maag in mijn hart kloppen hebben ons een tijd bezig gehouden met wat het zou kunnen betekenen. Het zorgde daardoor voor een dusdanige afleiding dat sommige stukken van het boek minder vlot lazen. Wat jammer was, want het boek was redelijk spannend, maar ook niet zo dat ik het niet neer kon leggen of koste wat kost verder wilde lezen. Het verhaal had wat mij betreft zeker potentie, maar ik vond het vrij dunnetjes uitgewerkt en enigszins te makkelijk. Zoals het moment dat Arturo zich inschrijft in het hotel in Damme en dan uitgerekend de kamer van zijn dochter krijgt, en daar direct een achtergelaten visitekaartje vindt van een van Verduyns bedrijven. Een glimlach heb ik enkele keren ook niet kunnen onderdrukken, omdat Raymond Rombout blik geeft van humor. Humor in een misdaadverhaal vind ik heerlijk, relativeert, maakt het realistischer. De zin …De ene Highland Park, de andere Talisker afwisselde, aan het eind was Dias compleet Knockando is een mooi staaltje Whisk(e)y humor. Daarnaast vond ik de uitwerking van een aantal personages gewoon goed. Arturo Dias is wel een origineel personage in het misdaadgenre. Geen politieagent, geen rechercheur, geen privédetective, maar een oud-guerrillastrijder, die aan lager wal is geraakt. Herwig Verduyn zag ik ook zo voor mij als de charismatische, maar keiharde zakenman en opkomend politicus. Wat mij echter tegenstond was dat Verduyn lid is van de PVV, partij voor vrijheid, en het hoofd van deze politieke partij Bert Koenders gewoonweg een kopie is van Geert Wilders qua uiterlijk en ideeën. Ik had het prettiger gevonden dat de schrijver hier toch ook voor een duidelijk fictieve partij had gekozen, en niet eentje die afgezien van het ontbreken van het woordje “de” in de betekenis, zo duidelijk een kopie is van een echt bestaande partij. Al met al heb ik Damse dagen een aangenaam boek gevonden en krijgt het van mij 3 sterren.